Από τα ομιχλώδη βάθη της αρχαιότητας μέχρι και τη σημερινή τεχνολογική εποχή, η ζωή και η εξέλιξη του ανθρώπου ήταν και είναι άμεσα συνυφασμένες με τη συμπαντική πραγματικότητα. Δεν θα μπορούσε άλλωστε να μη συμβαίνει κάτι τέτοιο αφού η ίδια η Γη αποτελεί ένα μικροσκοπικό μα ζωντανό κύτταρο του παγκόσμιου οργανισμού που αποκαλούμε σύμπαν.


Στη μακρινή αρχαιότητα, όταν οι άνθρωποι είχαν μια πιο άμεση και διαισθητική επαφή με τη φύση, τα άστρα συντρόφευαν τον άνθρωπο σε κάθε στιγμή της ζωής του και εκείνος βίωνε την ανάγκη να τα λατρέψει καθώς ένοιωθε τις δημιουργικές τους επιδράσεις να αποτυπώνονται βαθιά στην ψυχή του.

Οι αρχαίοι Έλληνες, οι Αιγύπτιοι, οι Μάγια, οι Ίνκας, οι λαοί της Μεσοποταμίας, οι ινδιάνοι της Βόρειας Αμερικής είναι μερικά μόνο χαρακτηριστικά παραδείγματα λαών των οποίων η ζωή και η εξέλιξη βασίζονταν πάνω σε συμπαντικά πρότυπα. Η ανθρωπότητα έδωσε ονόματα στα αστέρια και αποτύπωσε επάνω τους όλα τα οράματα και τα όνειρά της. Μύθοι και θρύλοι που περνούσαν από γενιά σε γενιά είχαν ως θέμα τους δρώμενα συμπαντικά και μέσα από αυτά τα μυθολογικά και συμπαντικά συνάμα πρότυπα ο άνθρωπος φαινόταν να σβήνει τη δίψα της ίδιας του της ψυχής για εξέλιξη.

Όμως η επακόλουθη ανάπτυξη του νου στον άνθρωπο, έφερε μια ανισορροπία. Η άμεση και βιωματική επαφή του ανθρώπου με τη φύση αντικαταστάθηκε από τη νοητική προσέγγιση με αποτέλεσμα την αποξένωση από τη φύση και τις ζωντανές δυνάμεις της. Διάφορα νοητικά πρότυπα εγέρθηκαν και τα αστέρια φάνηκαν να σωπαίνουν τώρα για την ανθρωπότητα.

Η γεωκεντρική θεώρηση του σύμπαντος ήταν ένα τέτοιο διαστρεβλωμένο πρότυπο, που έκανε την ανθρωπότητα να κλειστεί στο «καβούκι» της, να στενέψει να οράματά της και να θέλει να προσαρμόσει το σύμπαν ολάκερο στις δικές της ανάγκες! Ήρθε όμως η ηλιοκεντρική θεώρηση για να ανατρέψει αυτό το δυσαρμονικό «τοπίο», να ανοίξει και πάλι το μάτι της ανθρωπότητας προς το σύμπαν και δειλά – δειλά να αναζωπυρώσει τα συμπαντικά της οράματα και να την κάνει να αναζητήσει για άλλη μια φορά τόσο την συμπαντική της καταγωγή όσο και την κοσμική της προοπτική. Η Γη στη συνείδηση των ανθρώπων άρχισε να γίνεται αντιληπτή και πάλι ως ένα ζωντανό κύτταρο του παγκόσμιου ζωντανού οργανισμού.

Από εκεί και πέρα οι ανακαλύψεις διαδέχονται η μία την άλλη με αποκορύφωμα τη σημερινή εποχή όπου φαίνεται ότι το μάτι της ανθρωπότητας δεν κοιτά με απλανές βλέμμα το σύμπαν, αλλά πλέον έχει εστιαστεί στο σύμπαν.

Το διάστημα έχει μπει και πάλι στην καθημερινή μας ζωή και δεν είναι τυχαίο ότι στο διαδίκτυο, στα περιοδικά και τις εφημερίδες τα διαστημικά δρώμενα και ειδήσεις είναι από τα «ουκ άνευ» της σύγχρονης ζωής. Με διαφορετικό σίγουρα τρόπο από ότι συνέβαινε στα αρχαία χρόνια, αλλά τα γεγονός είναι ότι αποτελούν μια ζώσα καθημερινότητα. Ο άνθρωπος έφτασε μέχρι τη Σελήνη, διαστημόπλοια επισκέφθηκαν πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος και άλλα στάλθηκαν πέρα από αυτό, γεμάτα με μηνύματα από τη μικρή μας Γη για να συναντήσουν τα αστέρια. Επίσης, για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας συστάθηκε ένας οργανισμός από επιστήμονες, η SETI, με στόχο την αναζήτηση εξωγήινων πολιτισμών. Αυτή τη στιγμή τρία νέα διαστημόπλοια κατευθύνονται προς τον ¶ρη, νέες αποστολές σχεδιάζονται για τον Ερμή, την Αφροδίτη, τους δορυφόρους του Δία, τη Σελήνη και τον μακρινό Πλούτωνα. Ταυτόχρονα δορυφόροι παρατηρητήρια κρατούν το μάτι της ανθρωπότητας ανοιχτό προς το σύμπαν. Ενώ υπάρχουν συγκεκριμένα σχέδια για εποικισμό της Σελήνης και του ¶ρη, αλλά και για την εξερεύνηση του διαστρικού χώρου με στόχο τον εντοπισμό πλανητών κατάλληλων για εποικισμό. Και όλα αυτά είναι ενδεικτικά μόνο της κινητικότητας που υπάρχει αυτή τη στιγμή γύρω από το διάστημα.

Όμως όλη τούτη η δραστηριότητα είναι φυσική συνέπεια και εξωτερική έκφραση της εσωτερικής πόλωσης της ανθρωπότητας προς το σύμπαν. Σύμφωνα με τις εσωτερικές παραδόσεις ο εσωτερικός κόσμος του ανθρώπου αποτελεί μια μικρογραφία του ίδιου του σύμπαντος και μέσα σε κάθε άνθρωπο βρίσκονται εκείνες οι πύλες που οδηγούν σε κάθε γωνιά του σύμπαντος. Αυτά τα κανάλια εντός μας, έστω και ασυνείδητα, μας κρατούν σε επαφή με το σύμπαν με τον ίδιο τρόπο που κάθε μικρό λιμάνι επικοινωνεί με τον ωκεανό. Και εδώ θα πρέπει να αναζητήσουμε την πηγή εκείνης της εσωτερικής ανάγκης που μας κάνει να εξερευνούμε το σύμπαν εξωτερικά και εσωτερικά.

Κάτι φαίνεται να σκιρτά πάνω στον πλανήτη τούτη την ώρα. Η ανθρωπότητα σήμερα μοιάζει με μικρό παιδί που αρχίζει να αφυπνίζεται μπροστά στη συμπαντική πραγματικότητα. Στέκεται στο κατώφλι του διαστήματος ατενίζοντας την αιώνια αρμονία του και αναζητά να βρει τα βήματα εκείνα που θα την φέρουν οδοιπόρο και ταξιδευτή στο πανάρχαιο μονοπάτι των άστρων, στο μονοπάτι εκείνο που κάποτε την οδήγησε πάνω στη Γη και το οποίο θα την οδηγήσει στο μέλλον πέρα από τη Γη, στην απεραντοσύνη του διαστήματος.



πηγη e-zine.gr