Τί πραγματικά επιδιώκουν οι Τούρκοι με τις τελευταίες προκλήσεις στο Αιγαίο;

Posted by Silversurfer
0 Comments
Tag :
+


του Σάββα Καλεντερίδη
Οι Τούρκοι άρχισαν τις τελευταίες ημέρες να επιδεικνύουν απέναντι στην Ελλάδα συμπεριφορά που ανασύρει μνήμες από το παρελθόν, αφού, μετά τα Ίμια και τις θεωρίες της Άγκυρας περί γκρίζων ζωνών στο Αιγαίο, για πρώτη φορά προβαίνουν σε έμπρακτη και όχι θεωρητική αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας σε δυο νησιά, το Αγαθονήσι και το Φαρμακονήσι.
Τί είναι όμως αυτό που ώθησε την τουρκική κυβέρνηση να αλλάξει στάση ...απέναντι στην Ελλάδα, μετά από μια περίοδο που τα ελληνοτουρκικά είχαν μπει σε μια φάση "εναλλακτικής" διαχείρισης μέσω αέναων και αλλεπάλληλων συνομιλιών για τα ΜΟΕ και επισκέψεων εκατέρωθεν που τις περισσότερες φορές εξαντλούνταν σε κινήσεις αβροφροσύνης και χαμόγελα, διαδικασία που στην ουσία νομιμοποιούσε και παγιοποιούσε τις απαράδεκτες διεκδικήσεις της Τουρκίας απέναντι στην Ελλάδα, ενώ παράλληλα η Άγκυρα έμεινε αμετακίνητη στις θέσεις της στο Αιγαίο, το Κυπριακό και το Πατριαρχείο.
Πρώτα απ' όλα θα πρέπει να αποφύγουμε να αναλύσουμε τα γεγονότα με βάση την εξαιρετικά ανόητη άποψη που ακούγεται -δυστυχώς και από στόματα υπευθύνων- κάθε φορά που η Τουρκία αναπτύσσει μια επιθετική πολιτική εις βάρος της χώρας μας, ότι δηλαδή η γειτονική χώρα προσπαθεί μέσα από μια ελληνοτουρκική κρίση να κάνει εξαγωγή των εσωτερικών της προβλημάτων ή ότι οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις "κάνουν του κεφαλιού τους", ερήμην της τουρκικής κυβέρνησης.
Χωρίς να προβούμε σε ανάλυση και εκτίμηση της σκοπιμότητας και της αποτελεσματικότητας της ελληνικής πολιτικής γύρω από την αντιμετώπιση της απαράδεκτης τουρκικής επιθετικότητας τα τελευταία χρόνια, θα πρέπει να αναζητήσουμε με ψυχραιμία την πραγματική αιτία που "ζωντάνεψε" τις τουρκικές διεκδικήσεις μετά από μια περίοδο σχετικής και πολύ επικίνδυνης για τα συμφέροντά μας ηρεμίας περίπου δέκα ετών.
Αν και σε τέτοια θέματα είναι εξαιρετικά παρακινδυνευμένο να προβαίνει κανείς σε μονοδιάστατες και απόλυτες εκτιμήσεις, κατά την άποψή μας η πραγματική και ίσως μοναδική αιτία που προκάλεσε την αλλαγή της στάσης της Τουρκίας απέναντι στην Ελλάδα την περίοδο αυτή, είναι το αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει η τουρκική κυβέρνηση στο θέμα των παραχωρήσεων που θα πρέπει να κάνει για να προχωρήσει ομαλά η ενταξιακή πορεία στην Ε.Ε. και συγκεκριμένα η εφαρμογή του Πρωτοκόλλου της Άγκυρας, το οποίο στην ουσία οδηγεί στην de facto αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας από την Τουρκία.
Η Τουρκία, αποφασισμένη να μην υποχωρήσει από τη θέση της για μη αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας και στριμωγμένη από τις πιέσεις της Ε.Ε. για εφαρμογή του Πρωτοκόλλου της Άγκυρας, για τις οποίες πιέσεις θεωρεί ως κύρια υπεύθυνη την Ελλάδα, επανέρχεται με πιο επιθετικό τρόπο στις διεκδικήσεις της στο Αιγαίο, έχοντας ως στόχο να εκβιάσει την Ελλάδα και να την υποχρεώσει να υποχωρήσει από τις όποιες προϋποθέσεις θέτει στην Άγκυρα μέσω Βρυξελλών για το Κυπριακό και για μια σειρά από άλλα ζητήματα ελληνικού ενδιαφέροντος.
Σε περίπτωση λοιπόν που η εκτίμησή μας είναι ορθή (εμείς πιστεύουμε ότι είναι και για όσους την αμφισβητούν δεν έχουν παρά να διαβάσουν προσεκτικά τις δηλώσεις του Τούρκου υπουργού εξωτερικών Μπαμπατζάν από τις αρχές Δεκεμβρίου μέχρι σήμερα), αυτό που μένει είναι να οξυνθούν τα αντανακλαστικά της ελληνικής πολιτείας και των εμπλεκομένων υπουργείων απέναντι σε κάθε πρόκληση και σε κάθε προβοκάτσια που είναι δυνατόν να προέλθει από την Άγκυρα, από κύκλους στην Ελλάδα ή από ξένα κέντρα, να λειτουργήσει επιτέλους η συνείδηση σε όλα τα επίπεδα της διοίκησης για την ανάγκη ορθής και αποτελεσματικής διαχείρησης κρίσεως και, αφού ξεφύγουμε και από αυτόν τον σκόπελο, χωρίς απώλειες θέλουμε να πιστεύουμε, να χαραχτεί επιτέλους μια πολιτική για τη ριζική αντιμεπώπιση από τη χώρα μας του διεθνούς προβλήματος που λέγεται Τουρκία.
Πάντως, ένα είναι σίγουρο, η σωστή διεύθυνση για την επίλυση του προβλήματος αυτού δεν είναι οι διάφορες πρεσβείες ούτε διάφοροι εξωτερικοί παράγοντες που μας χαϊδεύουν τ' αυτιά ότι θα λύσουν αυτοί για μας το πρόβλημα με ένδοξους ή άδοξους σπαρτιάτες, αλλά η ίδια η ελληνική κοινωνία, η οποία είναι η μόνη που μπορεί να στηρίξει μια εθνική πολιτική για την έξοδο από την πολύχρονη κρίση η οποία -άλλοτε σε ύφεση και άλλοτε σε έξαρση- ταλανίζει τις ελληνοτουρκικές σχέσεις.

Ευχές για το 2009

Posted by Marianna Batzeri
1 Comment
+
Καλή Χρονιά σε όλους μας!!!

Καθε χρόνος που περνά να ειναι και πιο δημιουργικός!







Έκτη αίσθηση 1

Posted by Silversurfer
0 Comments
Tag :
+

Φανταστείτε ότι περπατάτε άσκοπα στην πόλη και ξαφνικά συνειδητοποιείτε ότι βρεθήκατε σ' έναν άγνωστο δρόμο. Γύρω σας βλέπετε μόνο ύποπτα πρόσωπα, με μάλλον εχθρικές διαθέσεις.

Νιώθετε ότι βρίσκεστε σε κίνδυνο. Και, επιπλέον, ότι ξένα μάτια σάς καρφώνουν πισώπλατα. Θέλετε να φύγετε αμέσως από κει και να βρεθείτε στο κέντρο τής πόλης. Μπορείτε όμως να εμπιστευτείτε την αίσθηση προσανατολισμού σας; Και είναι πράγματι αλήθεια ότι κάποιος σας κοιτάζει εχθρικά;

Μόνο πρόσφατα οι νευροεπιστήμονες σε όλο τον κόσμο άρχισαν να επικεντρώνουν τις έρευνές τους σ' αυτές τις μυστηριώδεις εκδηλώσεις τού νου, τις οποίες θα μπορούσαμε να περιγράψουμε συνολικά ως "έκτη αίσθηση". Να λοιπόν τι κατάφεραν ν' ανακαλύψουν μέχρι σήμερα για την ύπαρξη ή όχι μιας άλλης αίσθησης πέρα από τις πέντε γνωστές.

Η αίσθηση κινδύνου

Το DVD παίζει την Ψυχώ του Άλφρεντ Χίτσκοκ ή το Hellraiser του Κλάιβ Μπάρκερ ή τον Τρόμο στο Δρόμο με τις Λεύκες του Ουές Γκρέιβεν, ταινίες δηλαδή που μας εξασφαλίζουν τις πιο ανατριχιαστικές συγκινήσεις. Μάλιστα, μερικοί από μας αρκεί ν' ακούσουν το όνομα του Μπάρκερ ή του Γκρέιβεν για να νιώσουν αμηχανία ή φόβο. Πράγματι, οι παραπάνω σκηνοθέτες έχουν τη μοναδική ικανότητα να δημιουργούν εξοντωτικές σκηνές τρόμου, χρησιμοποιώντας επιδέξια όλα τα εκφοβιστικά στοιχεία που τους παρέχει η κινηματογραφική τέχνη: σοκαριστικό μοντάζ, παράξενους ήχους, υποβλητική ατμόσφαιρα, σπέσιαλ εφέ κ.ο.κ. Ουσιαστικά εκμεταλλεύονται όλους τους αυτόματους και υποσυνείδητους ψυχολογικούς μηχανισμούς που μας προκαλούν άγχος, φόβο ή πανικό. Από βιολογικής σκοπιάς, αυτοί οι ψυχολογικοί μηχανισμοί είναι εξαιρετικά χρήσιμοι. Το να αισθανόμαστε φόβο είναι σε ορισμένες περιπτώσεις ένα ωφέλιμο και, μερικές φορές, σωτήριο συναίσθημα, το οποίο σχεδόν πάντα θα πρέπει να εμπιστευόμαστε. Στην ιστορία τού είδους μας, ο φόβος αποδείχθηκε απαραίτητος για την επιβίωσή μας και μας βοηθά να βγαίνουμε από πολύ επικίνδυνες καταστάσεις - αν, φυσικά, δεν εμφανίζεται αρκετά συχνά ή σε αδικαιολόγητες περιστάσεις. Τότε πρόκειται για σύμπτωμα παθολογικών καταστάσεων (φοβίες), οι οποίες πρέπει να θεραπευτούν από γιατρό.

Η διαίσθηση

Όμως πώς είναι δυνατό να νιώθουμε φόβο απλά και μόνο ακούγοντας κάποια μουσική ή παρακολουθώντας τις εκφράσεις των ηθοποιών, χωρίς δηλαδή να βιώνουμε οι ίδιοι μια επικίνδυνη κατάσταση; Στην πραγματικότητα, ένα μεγάλο κομμάτι τής νοητικής μας ζωής εκτυλίσσεται έξω από τη σφαίρα τής συνείδησης. Κυριαρχείται από "διαισθήσεις", η ρίζα των οποίων βρίσκεται στα βαθύτερα στρώματα του νου. Η ορθολογική, επαγωγική σκέψη χρησιμοποιεί τη γλώσσα και στηρίζεται σ' αυτή. Οι άνθρωποι όμως άρχισαν να μιλούν περίπου πριν από 400 χιλιάδες χρόνια, ενώ ο Homo Habilis, από τον οποίο προερχόμαστε, έζησε πριν από 2,1 εκατομμύρια χρόνια. Για να επιβιώσει, διέθετε κυρίως την ικανότητα να διαισθάνεται τον κίνδυνο. Αυτό του επέτρεπε ν' αντιδρά ενστικτωδώς, με φυγή ή επίθεση, στην περίπτωση κινδύνου. Η γλώσσα, μάλιστα, θα μπορούσε να θεωρηθεί ως τροχοπέδη στην έκφραση του κόσμου τής διαίσθησης. Η Νάνσι Έτκοφ, του Massachusets General Hospital στη Βοστόνη (ΗΠΑ), απέδειξε πρόσφατα ότι η γλώσσα εμποδίζει επίσης και την ικανότητά μας ν' αντιλαμβανόμαστε τα ψέματα. Πώς αποδεικνύεται αυτό; Μια έρευνα που μόλις ολοκληρώθηκε αποκάλυψε ότι ασθενείς που πάσχουν από αισθητική αφασία, δηλαδή είναι ανίκανοι να κατανοήσουν το νόημα των λέξεων, μπορούν πολύ πιο εύκολα να εντοπίσουν τα ψέματα που προβάλλονται σε μια βιντεοσκοπημένη ταινία - εντόπισαν το 73% των ψεμάτων, ενώ οι φυσιολογικοί θεατές το 50%.

Η υπόγεια σκέψη

Πρέπει να εμπιστευόμαστε τη διαίσθησή μας; Στα επαγγέλματα υψηλού κινδύνου, αναμφίβολα? όπως ο αρχιπυροσβέστης, που νιώθει "ότι κάτι δεν πάει καλά" και διατάζει την ομάδα του ν' απομακρυνθεί λίγα λεπτά πριν καταρρεύσει το δάπεδο ή ο γιατρός, ο οποίος, φαινομενικά αδικαιολόγητα, δίνει αντιβίωση σ' ένα νεογέννητο στη θερμοκοιτίδα, ενώ αμέσως μετά αυτό εκδηλώνει μια σοβαρή μόλυνση. Αυτή η συμπεριφορά τους δε βασίζεται σε "εξωαισθητήριες αντιλήψεις", αλλά σε "μη συνειδητές" αισθητηριακές αντιλήψεις, οι οποίες δεν ανέρχονται ποτέ στη σφαίρα τής συνείδησης.

Η ύπαρξη τέτοιου είδους αντιλήψεων έχει αποδειχθεί πειραματικά. Αν προβάλλουμε μία λέξη σε μια οθόνη για ένα ελάχιστο κλάσμα χρόνου (0,035 του δευτερολέπτου) ώστε να είναι αδύνατο να διαβαστεί συνειδητά, μπορούμε να διαπιστώσουμε ότι τη "θυμόμαστε" τις επόμενες 24 ώρες. Με ανάλογο τρόπο, το έμπειρο αφτί τού πυροσβέστη συλλαμβάνει ακόμα και τον ελάχιστο τριγμό ή ο γιατρός που αναγνωρίζει αδιόρατες αλλαγές τής αναπνοής ή του χρώματος του βρέφους, αν και δεν έχουν το χρόνο ν' αντιληφθούν συνειδητά περί τίνος πρόκειται,. Συχνά λοιπόν διαπιστώνουμε ότι υπάρχει ένας υπόγειος τρόπος σκέψης, ασυνείδητος και φαινομενικά αδικαιολόγητος ή άσκοπος. Ένας "εναλλακτικός" τρόπος σκέψης που έχει ελάχιστα μελετηθεί είναι ένα είδος νοητικής προβολής, η οποία σχετίζεται στενά με τη δημιουργικότητα. Ο διάσημος Λάινους Πόλινγκ, που ανακάλυψε τη θεωρία τού "χημικού δεσμού", ο Τζόνας Σολκ, που ανακάλυψε το εμβόλιο κατά της πολιομυελίτιδας, και πολλοί άλλοι σημαντικοί επιστήμονες παραδέχτηκαν ότι το βραβείο Νόμπελ που κέρδισαν για τις πρωτότυπες ιδέες τους το χρωστούν σ' έναν αρχικά διαισθητικό τρόπο σκέψης. Κατόπιν, βέβαια, απαιτήθηκαν χρόνια ορθολογικής έρευνας για ν' αποδείξουν την αλήθεια της διαίσθησής τους.

Προσανατολισμός

Οι ικανότητες προσανατολισμού ορισμένων ζώων είναι θρυλικές. Τα αποδημητικά πουλιά κάνουν τεράστια ταξίδια καθοδηγούμενα από το μαγνητικό πεδίο τής Γης και διαθέτουν νευρικά κυκλώματα ικανά ν' αποτυπώνουν όλες τις αλλαγές προσανατολισμού τής πτήσης. Τι συμβαίνει όμως με τα θηλαστικά; Ο Τζέιμς Ρανκ, του State University της Νέας Υόρκης, μελετά την ανθρώπινη ικανότητα προσανατολισμού. Αφού κάλυψε τα μάτια σε μια ομάδα εθελοντών που ήταν καθισμένοι σε μια περιστρεφόμενη καρέκλα, τους ζήτησε να προσπαθήσουν να σταματήσουν, μετά από πολλές περιστροφές, στο σημείο εκκίνησης. Προς μεγάλη του έκπληξη ανακάλυψε ότι οι περισσότεροι, μετά από αρκετούς γύρους, ήταν σε θέση να σταματούν το σημείο εκκίνησης με απόκλιση μέχρι 30°. Πώς το καταφέρνουν; Πιθανόν χάρη σε κάποια κύτταρα του εγκεφάλου που λειτουργούν σαν πυξίδες και σε κάποια άλλα που ανασυγκροτούν τον τοπογραφικό χάρτη τού γύρω περιβάλλοντος. Μια σημαντική ομάδα νευροεπιστημόνων στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, υπό τη διεύθυνση του Έντμουντ Ρολς, μελέτησαν λεπτομερώς τη λειτουργία τού ιππόκαμπου σε πιθήκους.

Αυτοί οι επιστήμονες ανακάλυψαν ότι ο ιππόκαμπος, που θεωρείται αποθήκη των τοπολογικών αναμνήσεων του εγκεφάλου, περιέχει νευρώνες που ονομάζονται "κύτταρα του γεωγραφικού χάρτη ή NDR". Αυτοί οι νευρώνες ενεργοποιούνται αποκλειστικά όταν ο πίθηκος κοιτάζει προς μία και μόνο κατεύθυνση μέσα στο εργαστήριο. Κάποια άλλα κύτταρα (τα κύτταρα πυξίδες), που βρίσκονται στον κροταφικό λοβό, πάνω από το αφτί, ενημερώνουν τον υπόλοιπο εγκέφαλο προς ποια κατεύθυνση κοιτάζει το κεφάλι τού ζώου. Ένα απ' αυτά τα κύτταρα αναπαριστά το Βορρά και ενεργοποιείται όταν το κεφάλι τού ζώου στρέφεται προς το Βορρά. Άλλα κύτταρα αναπαριστούν τα υπόλοιπα σημεία τού χώρου. Υποθέτουν λοιπόν ότι το ζώο είναι ικανό να υπολογίζει τη θέση του συνδυάζοντας τις πληροφορίες που προέρχονται απ' αυτές τις δύο ομάδες κυττάρων - τα κύτταρα-πυξίδες κι εκείνα του τοπογραφικού χάρτη.

Άραγε τα ίδια ή παρόμοια κύτταρα καθοδηγούν και την "αίσθηση προσανατολισμού" στον άνθρωπο; Μάλλον ναι, όπως υποστηρίζει η Ιλέινορ Μαγκνάιβ, του ινστιτούτου νευρολογίας στο Λονδίνο. Μελετώντας τον εγκέφαλο των ταξιτζήδων του Λονδίνου, ανακάλυψε ότι όταν κινούνται στην πόλη ενεργοποιούν τον ιππόκαμπό τους, που είναι πιο αναπτυγμένος από εκείνον των άλλων επαγγελματιών. Το πώς ακριβώς λειτουργούν αυτά τα κύτταρα δεν είναι ακόμα γνωστό.

Ο έρωτας; Από τη μύτη πιάνεται...

Η μύτη των ζώων, από τα πτηνά έως τους πιθήκους, περιλαμβάνει εκτός από το όργανο της όσφρησης και το υνιορρινικό όργανο. Είναι ο δέκτης χημικών μηνυμάτων που ρυθμίζουν την αναπαραγωγική και την αμυντική συμπεριφορά. Τι ισχύει όμως για τον άνθρωπο; Όπως εξηγεί ο Μπάρι Κέρερν, του τμήματος ζωικής συμπεριφοράς στο πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ, στην Αγγλία, "η ανθρώπινη συμπεριφορά δεν εξαρτάται από ένα μόνο βιολογικό παράγοντα. Έτσι η αναπαραγωγική του συμπεριφορά είναι ανεξάρτητη από τις ορμόνες τού οίστρου, καθώς κι από τη μητρική συμπεριφορά. Ακόμα και τα ανατομικά δεδομένα επιβεβαιώνουν αυτό το γεγονός. Σ' ένα δείγμα 564 ενηλίκων, το 70% δεν είχε το υνιορρινικό όργανο". Όμως παρά τις αντίθετες ενδείξεις, κάποιοι επιστήμονες επιμένουν ότι και στον άνθρωπο η ερωτική έλξη εξαρτάται κυρίως από τη μύτη.

Η αίσθηση του χρόνου

"Υπάρχουν άτομα ικανά να ξυπνούν λίγα λεπτά πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι", μας εξηγεί η Μάρθα Τζίλετε, καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο του Ιλινόις (ΗΠΑ), ειδική στην έρευνα των βιολογικών ρολογιών. "Το πού ακριβώς εντοπίζεται αυτή η ικανότητα δεν το γνωρίζουμε. Υποψιάζομαι όμως ότι βασίζεται σε ενδείξεις που προκύπτουν από την ικανότητα του εσωτερικού μας ρολογιού να κρατά ένα ρυθμό 24 ωρών". Πράγματι, οι τελευταίες έρευνες αποδεικνύουν ότι οι βασικοί ρυθμοί τού σώματος, δηλαδή οι αλλαγές τής θερμοκρασίας και του κύκλου ύπνου-εγρήγορσης, ελέγχονται από τα γονίδιά μας. Όμως ο βασικός ωρολογιακός μηχανισμός, που ονομάζεται "υπερχιασματικός πυρήνας", βρίσκεται βυθισμένος στους δαιδάλους του εγκεφάλου μας και δεν είναι μεγαλύτερος από το κεφαλάκι μιας καρφίτσας.

Κυνηγοί φαντασμάτων

Φαίνεται πως έχει περάσει ανεπιστρεπτί η εποχή των "κυνηγών φαντασμάτων" - ρομαντικοί ερευνητές τής ψυχόσφαιρας, οι οποίοι προσπάθησαν να επικοινωνήσουν τηλεπαθητικά ή ψυχοκινητικά με νεκρούς και όντα από το υπερπέραν. Ανέκαθεν ο άνθρωπος γοητευόταν από τις εκπληκτικές ικανότητες της νόησής του και πίστευε, ή ήλπιζε, ότι ο νους του μπορούσε να υπερβεί τους περιορισμούς τού υλικού κόσμου. Η επιστημονική έρευνα του εγκεφάλου (νευροεπιστήμη) και της λειτουργίας του, δηλαδή των νοητικών φαινομένων (γνωσιακή επιστήμη και ψυχολογία), απομυθοποίησε οριστικά τον ανθρώπινο νου. Οι "κρυφές" δυνάμεις τού νου αποκαλύπτουν την προσωρινή άγνοιά μας για πολλές λειτουργίες τού εγκεφάλου.

Ο αποσυμβολισμός της Κυκλώπειας και η Ποσειδώνια λήθη .

Posted by Silversurfer
1 Comment
Tag : , , ,
+




Ολόκληρη η ελληνική μυθολογία φαίνεται ότι είναι ένα σύστημα αλληγορικών εννοιών .Οποίος καταφέρει να αποκρυπτογραφήσει αυτές τις έννοιες σίγουρα θα βρεθεί μπροστά σε θαυμαστές και αναντίρρητες αλήθειες , για να γίνει αυτό όμως θα πρέπει να βουτήξεις σε βαθιά νερά. Σχεδόν όλες οι θρησκείες , οι φιλόσοφοι και οι πνευματικοί άνθρωποι του κόσμου τις περισσότερες φορές ότι είχανε να πουν το λέγανε μέσα από παραβολές, μύθους , διηγήματα ακόμα και παραμύθια ! Γιατί όμως συμβαίνει αυτό ?




Το πνεύμα και ο νους των περισσότερων ανθρώπων είναι γεγονός ότι βρίσκεται σε παιδική ηλικία. Αυτός είναι ο λόγος που ο Όμηρος έγραψε την Οδύσσεια οπού στα σχολεία μας την δίδασκαν σαν παραμύθι . Αυτό το ιστορικό πρόσωπο δεν θα μπορούσε να γίνει κατανοητό από την πλειοψηφια των ανθρώπων παρά μόνο γράφοντας ένα έπος που μοιάζει με διήγημα , ιστορία , παραμύθι . Το πνεύμα αυτού του ποιητή – ραψωδού ήταν τόσο μεγάλο όσο μεγάλο είναι και το δικό μας πνεύμα μπροστά στα μάτια των παιδιών που τους λέγαμε παραμύθια ,για να τους περάσουμε κάποιο μήνυμα και να τους πλάσουμε την συνείδηση , γνωρίζοντας ότι εάν του λέγαμε την αλήθεια δεν θα μας καταλάβαιναν ποτέ..

Ο Ποσειδώνας αστρολογικά σχετίζεται με την φαντασία, την πλάνη, την απατή και γενικά την στέρηση της α-αληθείας , αρχίζοντας από την ετοιμολογία της λέξης (αλήθεια )το α είναι στερητικό και υποδηλώνει την έλλειψη λήθης. δύο είναι οι πιο σημαντικές περιγραφές στην ιστορία που θα μπορούσαν να μας βοηθήσουν να κατανοήσουμε τις ιδιότητες αυτού του πλανήτη σε σχέση με τον άνθρωπο , η πρώτη είναι από την περιγραφή του ομήρου στην Οδύσσεια για τον γιο του Ποσειδώνα τον Κύκλωπα Πολύφημο και η δεύτερη από τον μύθο των αρχαίων Ελλήνων για το πώς δημιουργήθηκε ο άνθρωπος
Παραθέτω στην συνεχεία αποσπάσιμα από την ΓΚΕΜΜΑ του Δ. Λιαντίνη οπού γίνεται ένας σαφής αποσυμβολισμός της κυκλώπειας σε φιλοσοφικό επίπεδο


Καθότανε κάποτε η μεριμνά και έπλαθε ένα αγαλματάκι από πυλό , ώσπου εμφανίστηκε ο Δίας και τότε η μεριμνά παρακάλεσε τον θεό τον θεών να φυσήξει για να του δώσει ζωή και σαν αντάλλαγμα αυτό να τον προσκυνάει , -Μετά χαράς,, της απαντάει ο Δίας.
Πιάνει , φυσάει τη λάσπη.
Κι αμέσως το πλάσμα ζωντάνεψε. Καθόντανε κι οι δύο, και χαίρουνταν το έργο τους.
-Και πώς να το βαφτίσουμε; ρωτά η Μέριμνα. Λέω να τουδώσω τ' όνομα μου. Εγώ δεν τό 'πλασα;
-Όχι, λέει ι ο Δίας. Το δικό μου τ' όνομα θα δώσουμε. Γιατί εγώ του φύσηξα ζωή.
Έτσι, πιάστηκαν οι δύο θεοί, και τράβαγαν, ο ένας από δω ο άλλος από κει. Δεν έβρισκαν την άκρη Τότε σηκώνεται από τα χώματα η Γη, η Humus, και με το στόμα του Κρόνου, δικάζει, και δίνει τη λύση.
- Ούτε το δικό σου, ούτε το δικό σου. Το δικό μου όνομα θα λάβει, εδίκασε. Εσύ, Μέριμνα, που τό 'πλασες, θα το δυναστεύεις και θα το κατέχεις σε όλη του τη ζωή. Εσύ, Δία, που τού 'δωσεςζωή και γνώση, θα το οδηγάς και θα πλουταίνεις το μυαλό του. Για να σε δοξάζει, και να σε σέβεται. Κι όταν θα πεθαίνει, η
πνοή του θα γυρίζει σε σένα. Το όνομα όμως θα το λάβει από μένα. Γιατί από δικά μου στοιχεία συντελέστηκε.. Και σαν στερέψει ο χρόνος που του ορίστηκε , πάλι σε μένα θα ξαναγυρίζει. Από μένα λοιπόν, τη Humus, θα το φωνάξουμε homo. Που πάει να ειπεί άνθρωπος.


. Ο Μαρτίνος Χάιντεγγερ, ο δάσκαλος του Σαρτρ, ο πιο γνήσιος
από τους πέντε φιλοσόφους της Φιλοσοφίας της Ύπαρξης, είναι ο κατεξοχήν φιλόσοφος που είδε τους ανθρώπους στη σχέση τους με τη μέριμνα. Και με βάση τη σχέση του κάθε ανθρώπου με τη μέριμνα, τους διαιρεί σε δύο κατηγορίες. Η μια κατηγορία είναι οι Πλείστοι. Είναι αυτοί που τους έχει απορροφήσει η μέριμνα. Την κατηγορία αυτή ο Χάιντεγγερ την ονομάζει ≪Ο δημώδης υποστασιακός τύπος≫, ή το Man. Η λέξη man στη γερμανική γλώσσα είναι αόριστη αντωνυμία και σημαίνει τις, κάποιος. Η δεύτερη κατηγορία είναι οι Ελάχιστοι. Ποσοστό ένας στους μύριους ή ένας στις εκατό μυριάδες. Είναι εκείνοι που ο καημός και το μεράκι τους για τον άνθρωπο και τη μοίρα του τους απορροφά σε τέτοιο βαθμό, ώστε αντιστρέφοντας το σχήμα ζουν έξω από τη μέριμνα και την οντολογική λήθη. Ζουν, δηλαδή, μέσα στην αλήθεια της ύπαρξης. Ετούτοι, οι δεύτεροι, ζουν και τους δέρνει μια τρέλα ιερή. Βασανίζουνται, υποφέρνουν, αγωνιούν. Βοούν μόνοι τους
στην ερημιά, στα άγρια μεσάνυχτα, στις από-γκρεμνες σπηλιές του ≪τί είναι;≫ και στις κώχες του ≪τί πρέπει;≫ Είναι η φυσική σχιζοφρένεια της μεγαλοφυίας. Η πρώτη κατηγορία, το man που σημαίνει κάποιος, σημαίνεικαι κανείς. Λέμε λ.χ. την πρόταση: ημπορεί να ειπεί κάποιος ότι η ζωή είναι έμορφη. Αλλά την ίδια πρόταση τη λέμε κι έτσι: ημπορεί να ειπεί κανείς ότι η ζωή είναι ομορφη. Επομένως το man, το κάποιος του Χάιντεγγερ, είναι και το κανένας.
Αυτή είναι η έννοια ότι ζούμε στην οντολογική λήθη, ότι ζούμε αλλά δεν υπάρχουμε. Ότι είμαστε ο κανένας.


Όταν ο Οδυσσέας έφτασε στο νησί του κύκλωπα Πολύφημου, έμελλε να ζήσει μια περιπέτεια φρίκης που δεν είχε το όμοιο της.
Καθότανε και κοίταζε ετούτον το θηριάνθρωπο, πού 'χε στη μέση το κούτελο ένα μάτι σα μαύρο φεγγάρι
σαν είδε σε λίγο το γιγάντιο εκτόπισμα ν' αρπάζει τα συντρόφια του δύο δύο, να τα χτυπά στην πέτρα σαν κουτάβια, να συντρίβουνται και να καταρρέουν τα κόκαλα τους με το σαλαγητό σπιτιού που θρουβαλιάζεται συθέμελο- σαν είδε να ρουφάει από το σπασμένο κρανίο τα μυαλά τους, σα νά 'πινε το γάλα καρύδας,
τότε... Ε' τότε ήταν που του λύθηκαν τα μέλη. Χέρια, πόδια, μυαλό, γλώσσα, νεύρα, τά 'χασε ούλα. Και τα δόντια του να χτυπάνε σα βουρλισμένα κρόταλα.
- Τωώρα... βατάρισε. Τώρα ούτε η Αθηνά δε με σώνει.Ζάρωσε απόμακρα, καθότανε, και περίμενε χωρίς να περιμένει.
Ποσειδώνα μου, η χάρη σου. Τι πήγες και γέννησες!
τραύλισε. Με ποια δράκαινα έσμιξες και τό 'καμες ετούτο το αμπλάκημα; Ετούτο το κολοσσαίον πανικού; Εκοίταζε πολλή ώρα, και συλλογιότανε πάλι.
- Κι ακούς εκεί; Να τονε λένε Πολύφημο! Εξακουστό, δηλαδή, και φημισμένο στο ντουνιά. Αυτό δεν είναι όνομα,
μπόγια μου. Αυτό είναι ο ανθός των ονομάτων. Σαν όλους τους δοξασμένους ανθρώπους της εποχής μου. Που τους ακούει ο κόσμος στα ράδια και στις εφημερίδες. Το όνομα του είναι τίτλος και κατάθεση της φήμης και της δόξας. Ετότες ήταν που βρήκε το δικό του όνομα. Από ψυχολογία φόβου και εναντίωσης τού 'ρθε η έμπνευση για το δικό του όνομα, που θά 'λεγε στον Κύκλωπα, εάν τον ερωτούσε. Αφού αυτός είναι το άπαντο της φήμης, εγώ θα είμαι το
τίποτα .
Εκεί τον εξεχώρισε ο Κύκλωπας ανάμεσα στο παραλοϊ-σμένο κοπάδι των συντρόφων του. Και τον ερώτησε.
- Και πώς σε λένε εσένα, λεβέντη μου; Πού 'σαι και
τσιρβελής.
Ο Οδυσσέας μάτιασε καρσί το χαλκωματένιο ταψί της
μουσούδας του Κύκλωπα και αποκρίθηκε.
- Κανένα. Κανένα με φωνάζουνε, Κύκλωπα, η μάνα κι ο
πατέρας μου, κι όλοι μου οι σύντροφοι.
Ούτις εμοί γ' όνομα. Οντιν δέ με κικλήσκουσι μήτηρ ήδε πατήρ
ήδ' άλλοι πάντες εταίροι1.
Ο Κύκλωπας εγέλασε με τη σαγόνα, με τις πλάτες, και με την
παραυτίδα του.
- Όνομα και τούτο. Ακούς Κανένας! Μα κι ο βλάκας στους βλάκες να ήσουνε, καημένε, κι ο βασιλιάς των ποντικών, θά 'χες ένα όνομα της προκοπής.
Ύστερα τα πράγματα επήρανε κατεβασιά ορυμαγδού. Ο Οδυσσέας έβλεπε και μέτραε. Μια βραδυά δύο σύντροφοι. Δύο βραδυές τέσσερες σύντροφοι. Τρεις βραδυές έξι σύντροφοι

Τότες ήρθε ο καιρός, για να μπει στο μυαλό του η Αθηνά. Ο καιρός, με την έννοια που το λέγανε οι έλληνες. Η κατάλληλη στιγμή, που αλλίμονό σου αν την αφήκεις και προσπεράσει.
Κουβαλάει το δυνατό κρασί από τα ασκιά・ μεθάει κουνουπίδιτον Κύκλωπα- περιμένει να βουλιάξει στον υδράργυρο του ύπνου-ξύνει με το μπαλταδάκι κοφτερά τη μύτη του παλουκιού・ τιπαλούκι, δηλαδή, αυτό ήταν ολόκληρο κατάρτι- και ύστερα το
καίει στη φωτιά.Κι όταν ο Πολύφημος ξερνοβολά και ροχαλίζει, σα νακατρακυλάνε στη ροβόλα δέντρα ξερριζωμένα και χαλικω-σιές,του το μπήγει στο μάτι μ' ένα ουααά! που το παλούκι έφτασε ως το μυαλό. Έτσι έκαμε τον κόκλη καίκο. Το μονόφθαλμο τυφλό. Ο Οδυσσέας δύο λιθοπέτια μακρυά, καβάλα στο καράβι του, σα νά 'τανε καβάλα στην ευνή της Κίρκης, γυρίζει και κοιτάει στο νησί. Εεεέ, Πολύφημε. Άτσαλε και χάχα! Αν σε ρωτήσουνε ποτές ,ποιος σου πούλησε την άγρια τυφλομάρα στο φεγγί σου, που ένατό 'χες και κείνο όρτσα, να τους ειπείς ο Οδυσσέας. Ο γιος- τουΛαέρτη. Την περιπέτεια την άρχισε ο Κανένας και την ετελείω-
σε ο Οδυσσέας.

. Η ιστορία αυτή στο νησί του Κύκλωπα είναι η
ζωή του καθένα μας. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ο κάθε
άνθρωπος του μέλεται να ζήσει τη δική του Κυκλώπεια. Είτε στο
ρόλο του Οδυσσέα, είτε στο ρόλο των συντρόφων. Όχι βέβαια του
Κύκλωπα. Γιατί ο Κύκλωπας είναι ο λόγος της φύσης και ο
ορισμός της μοίρας μας.
Ξεκινάμε τη ζωή μας ανυπόστατοι, αδοκίμαστοι, ανύπαρκτοι,
ανώνυμοι. Ξεκινάμε μέσα στην οντολογική λήθη, και μέσα στην
αδιαφανή ομίχλη της μέριμνας. Αυτή μας παλεύει, να μη δέσουμε
δεσμούς συναγωγούς φιλίας με τη βαθύτερη ουσία της ύπαρξης
μας.

Ο καθένας μας ξεκινά με το όνομα Κανένας.
Αν ξεφύγουμε ετούτη την πανίσχυρη βαρυτική δύνα-
μη, που μας τη φόρτωσαν οι θεοί, ο Δίας η Μέριμνα η Γη, φενάκη
και δόλωμα, για να μη νιώθουμε άκοπα και χάρισμα το πολύτιμο
νόημα της ίδιας της ζωής μας・ αν φτάσουμε να πληρώσουμε το
ακριβό λύτρο που αξιώνει η φύση και η ουσία της ανθρώπινης
μοίρας μας・ αν αλλάξουμε το μουσικό μας τρόπο, πηδώντας από
τον απλοϊκά υποστασιακό στον αυθεντικά υπαρκτικό άνθρωπο,
από τη φλογέρα του βοσκού στο φλάουτο του Μότσαρτ (Zauberflote),
από το Man στην Existenz, από το Ουτις στο Οδυσσέας・ αν
γίνει να κινήσουμε λειτουργικά τη διαλεκτική μας σχέση με το
πρόβλημα της ουσίας και του βάθους της ζωής μας・ αν
περπατήσουμε το βραχύ μας βίο έξυπνοι και εγρήγοροι, και όχι
κοιμισμένοι και νεκροί που σαλαγιούνται σαν πρόβατα στο
Γιοφύρι της Λόντρας ή στην οδό Πανεπιστημίου,
τότες έχουμε νικήσει το φοβερό Κύκλωπα και τη φυλακή της
σπηλιάς του. Ελαξουργήσαμε την άμορφη και άσχημη πέτρα του
Κανένας, και μέσα από το σκοτάδι της ανεβάσαμε στο φως τον
άνθρωπο με όνομα.

Η Ελληνίδα παιδί-θαύμα: Προμηθέα-Ολυμπία-Κυρήνη-Πυθία (1ο μέρος)

Posted by Silversurfer
1 Comment
Tag :
+
Το παρακάτω κείμενο είναι αναδημοσίευση από το http://hellenic-spirit.blogspot.com
Ένα συγκλονιστικό κείμενο για την ελληνική ιστορία και τον θάνατο του ελληνικού πνεύματος από τον χριστιανισμό …
Ένα μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ σε αυτούς που το δημοσιεύσαν

Ήταν 28 Ιανουαρίου 2007, όταν η Ορθόδοξη Αρχιεπισκοπή του Ιλλινόις διοργάνωσε στο Σικάγο την ετήσια «Εορτή των Γραμμάτων» προς τιμήν των τριών Ιεραρχών. Επίσημη προσκεκλημένη ομιλήτρια ήταν μία δεκαπεντάχρονη Ελληνίδα, η Προμηθέα-Ολυμπία-Κυρήνη-Πυθία, ένα χαρισματικό παιδί, που σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών απέκτησε το πρώτο της πανεπιστημιακό πτυχίο στις Μαθηματικές Επιστήμες.

Έτσι μας δημιούργησαν

Posted by Silversurfer
0 Comments
Tag :
+

Είμαστε αποτέλεσμα της εξέλιξης ή δημιουργήματα του Θεού; Οι σύγχρονοι Δημιουργιστές υποστηρίζουν ότι η Θεωρία της Εξέλιξης είναι αβάσιμη, άρα η διδασκαλία της πρέπει να εξαιρεθεί από την αντίστοιχη σχολική ύλη.
Η επίθεση κατά του Δαρβίνου συνεχίζεται. Με όπλα τους κάποια δήθεν επιστημονικά επιχειρήματα, οι σύγχρονοι Δημιουργιστές δυναμιτίζουν τα θεμέλια της Θεωρίας της Εξέλιξης. Στη θέση της προτείνουν την αποκαλούμενη Επιστήμη της Δημιουργίας, με βάση την οποία ερμηνεύουν τις ομοιότητες και τις διαφορές μεταξύ των διαφόρων οργανισμών. Πυρήνας της θεωρίας τους είναι ότι όλα γεννήθηκαν χάρη στην επέμβαση ενός σοφού Δημιουργού. Οι σύγχρονοι πολέμιοι του Δαρβίνου και της Θεωρίας της Εξέλιξης δρουν στις ΗΠΑ και στην Αυστραλία, στη Βραζιλία, στην Ιταλία, στην Τουρκία καθώς και σε άλλες αναπτυγμένες χώρες. Υποστηρίζουν ότι o Δημιουργισμός αποτελεί την εναλλακτική θεωρία απέναντι σε εκείνη που προτείνει ο Δαρβίνος για την καταγωγή του ανθρώπου. Επιπροσθέτως ζητούν να συμπεριληφθεί στη σχετική βιβλιογραφία. Προχωρούν όμως ακόμη περισσότερο. Προτείνουν να προσφύγουμε στα δικαστήρια, ώστε οι κυβερνήσεις να επιβάλουν τη διδασκαλία των νέων αξιωμάτων των Δημιουργιστών στα δημόσια σχολεία.

Ο επιστημονικός αναλφαβητισμός σαρώνει
Οι Δημιουργιστές προχωρούν σε μια επιθετική προπαγάνδα με στόχο την αμφισβήτηση της Θεωρίας της Εξέλιξης. Στα αμερικανικά πανεπιστήμια είναι διάχυτη η ανησυχία για την αλματώδη άνοδο του επιστημονικού αναλφαβητισμού που σαρώνει τη χώρα. Κάθε χρόνο αυξάνεται θεαματικά ο αριθμός των φοιτητών οι οποίοι θεωρούν ότι η Εξελικτική Θεωρία δεν είναι επακριβώς στοιχειοθετημένη. Η επιστημονική κοινότητα, από την πλευρά της, θεωρεί ψευδοεπιστημονική την παραφιλολογία γύρω από τη Δημιουργία. Οι Δημιουργιστές ανταπαντούν απαξιώνοντας τις επιστημονικές μεθόδους. Εκμεταλλευόμενοι τις αντιπαραθέσεις μεταξύ των ερευνητών, προωθούν τις θεολογικές αρχές και τις πολιτικές τους φιλοδοξίες. Σύμφωνα με τον Στίβεν Τζέι Γκουλντ, συγγραφέα του βιβλίου Hen´s Teeth and Horse´s Toes (1984), η έξαρση του κινήματος ενάντια στη δαρβίνεια θεωρία δεν αντιπροσωπεύει τίποτε περισσότερο από καθαρή και απλή πολιτική.
Αμερικανοί, οι καλύτεροι πιστοί
Πάντως όλες οι προειδοποιήσεις των επιστημόνων μένουν στο περιθώριο, καθώς η προπαγάνδα των Δημιουργιστών εξαπλώνεται συνεχώς. Οι πολέμιοι του Δαρβίνου προκαλούν σύγχυση και επηρεάζουν όλους όσοι δεν έχουν κατανοήσει τη Θεωρία της Εξέλιξης. Έτσι δεν είναι λίγοι εκείνοι που είναι πρόθυμοι να ασπαστούν οποιονδήποτε μύθο ή προκατάληψη σχετικά με την εμφάνιση της ζωής. Αυτό καταδεικνύει δημοσκόπηση που διενήργησε το 2001 η εταιρεία The Gallup, η οποία μελετά την ανθρώπινη φύση και συμπεριφορά επί εβδομήντα χρόνια. Σύμφωνα με την έρευνα, σχεδόν οι μισοί Αμερικανοί πιστεύουν στη θεωρία των Δημιουργιστών. Το 45% των ερωτηθέντων πιστεύει ότι ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο πριν από περίπου 10.000 χρόνια, ιδέα πολύ κοντινή στην αντίστοιχη των Δημιουργιστών. Το 37% όσων αποδέχονται τη θεωρία ότι το είδος μας είναι προϊόν μιας εξελικτικής διαδικασίας που διήρκεσε εκατομμύρια χρόνια, θεωρεί ότι κάποια στιγμή παρενέβη ο θείος δάκτυλος. Τέλος, η έρευνα κατέδειξε ότι περισσότεροι είναι οι Αμερικανοί που πιστεύουν στον Σατανά από εκείνους που αποδέχονται την Εξελικτική Θεωρία. Πράγματι διαβολικό! Ψηφοφορία που πραγματοποιήθηκε τον Νοέμβριο του 2004 στην ιστοσελίδα του Focus (www.focusmag.gr) κατέδειξε ότι το 35,81% πιστεύει ότι ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο. Το 14,86% θεωρεί ότι ο άνθρωπος δημιουργήθηκε από τους εξωγήινους. Στοιχεία αρκετά εντυπωσιακά, παρότι η πλειοψηφία των ερωτηθέντων, σε ποσοστό 49,32%, απάντησε ότι ο άνθρωπος κατάγεται από τον πίθηκο.
Πολλές έρευνες επιβεβαιώνουν ότι όλα τα πλάσματα που κατοικούν πάνω στον πλανήτη μας, συμπεριλαμβανομένων των ανθρώπων, εμφανίστηκαν με πιο πρωτόγονη μορφή στην ιστορία της Γης. Αυτό αποδεικνύει ότι όλα τα είδη προέρχονται από κάποια άλλα, συνεπώς διαθέτουν κοινούς προγόνους σε ένα κοντινό παρελθόν. Για τους επιστήμονες, η κλωστή που συνδέει όλες τις μορφές ζωής, σύγχρονες ή πρωτόγονες, είναι η εξέλιξη. Τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί αυτή η εκπληκτική διαδικασία αλλαγής στο πέρασμα του χρόνου περιέγραψε πριν από 146 χρόνια ο Κάρολος Δαρβίνος στο έργο του Η Προέλευση των Ειδών. Σύμφωνα με τον πατέρα της Θεωρίας της Εξέλιξης, μεταξύ των ατόμων κάθε πληθυσμού παρατηρούνται ιδιαιτερότητες που συχνά κληρονομούνται. Η αλληλεπίδραση αυτών των προσωπικών ιδιαιτεροτήτων με το περιβάλλον παίζουν σημαντικό ρόλο και καθορίζουν ποια από αυτά τα άτομα θα επιβιώσουν και θα αναπαραχθούν και ποια όχι. Ο Δαρβίνος θεωρούσε ότι αυτά τα ιδιαίτερα θετικά χαρακτηριστικά τείνουν να εμφανίζονται συχνότερα από τη μία γενιά στην άλλη. Η διαδικασία κατά την οποία η φύση επιλέγει ποιοι οργανισμοί θα επιβιώσουν ονομάζεται φυσική επιλογή και είναι η κινητήριος δύναμη της εξέλιξης. Σε έναν δεδομένο χρονικό ορίζοντα η φυσική επιλογή παράγει πληθώρα αλλαγών που διαφοροποιούν δύο οργανισμούς μέχρι να αποτελέσουν ξεχωριστά είδη ασύμβατα στην αναπαραγωγική διαδικασία.
Το έργο του Δαρβίνου Η Προέλευση των Ειδών είχε προκαλέσει αναστάτωση στην κοινότητα των θεολόγων. Η θεωρία του σχετικά με τη φυσική επιλογή σήκωσε θύελλα αντιδράσεων και πολλοί θρησκευτικοί εκπρόσωποι έκαναν λόγο για μια συκοφαντία που στόχο της είχε να εκθρονίσει τον Θεό.
Η Εκκλησία θεωρεί αλληγορική την Αγία Γραφή
Η Εκκλησία απέφυγε να αντικρούσει τη θεωρία του Δαρβίνου μέσω καταγγελιών. Οι πιστοί κυρίως του ρωμαιοκαθολικισμού προχώρησαν στην ίδρυση επιστημονικοθρησκευτικών οργανώσεων. Τα βήματά τους ακολούθησαν οι Προτεστάντες. Μια από αυτές τις οργανώσεις, η Κοινωνία για την Προώθηση των Χριστιανικών Γνώσεων, εξέδωσε ένα βιβλίο στο οποίο διακηρύσσει ότι η εξέλιξη εναντιωνόταν ευθέως στη θεμελιώδη διδασκαλία της Δημιουργίας. Όταν ο Δαρβίνος δημοσίευσε το 1871 το έργο Η Καταγωγή του Ανθρώπου και η Σεξουαλική Επιλογή, δημιούργησε για μία ακόμη φορά θόρυβο. Ένας κριτικός των Times χαρακτήρισε το περιεχόμενο του βιβλίου απολύτως αστήρικτο. Ωστόσο η Εκκλησία, απέναντι στα συγκλονιστικά επιστημονικά στοιχεία που στήριζαν τη Θεωρία της Εξέλιξης, υποστήριξε ότι ο δαρβινισμός δεν ήταν εντελώς ασύμβατος με τη θρησκευτική πίστη. Στην εγκύκλιο Humani Generis, που δημοσιεύτηκε το 1950, ο Πάπας Πίος ΙΒ’ παραδεχόταν με δυσφορία ότι η εξέλιξη αποτελεί νόμιμη υπόθεση αρκετά τεκμηριωμένη, εντούτοις αμφισβητήσιμη. Μισό αιώνα αργότερα ο Πάπας Ιωάννης Παύλος Β’ καλούσε τους απανταχού χριστιανούς να δεχτούν την Θεωρία της Εξελικτικής Διαδικασίας ως ικανοποιητικά τεκμηριωμένη.
Αν και οι περισσότεροι χριστιανοί θεωρούν την Αγία Γραφή αλληγορική, κάποιες αιρέσεις Προτεσταντών και Καθολικών διατηρούν μια ψευδοεπιστημονική έως λογοτεχνική πίστη σε αυτή. Θεωρούν τον Αδάμ και την Εύα ως ιστορικά πρόσωπα και τον Κατακλυσμό ως ιστορικό γεγονός. Τέτοιες πάντως πεποιθήσεις έχουν περιθωριοποιηθεί από τα επίσημα δόγματα. Οι περισσότεροι εκπρόσωποί τους περιορίζονται στα σύνορα των ΗΠΑ, όπως υποστηρίζει ο Στίβεν Γκουλντ.
Με τη μηλόπιτα και τον θείο Σαμ
Σύμφωνα με τον Γκουλντ, το κίνημα των Δημιουργιστών είναι τόσο αμερικανικό όσο η μηλόπιτα και ο θείος Σαμ. Οι ΗΠΑ είναι η χώρα στην οποία χτυπήθηκε περισσότερο ο δαρβινισμός. Σήμερα ομάδες Δημιουργιστών αμφισβητούν τον Δαρβίνο επιστρατεύοντας επιχειρήματα δήθεν επιστημονικά. Όμως η επιστημονική κοινότητα τους αγνοεί. Έστω και έτσι, το κίνημα των φονταμενταλιστών δραστηριοποιήθηκε με μεγάλη επιτυχία χάρη στο πολιτικό κύρος που του προσέφερε στις αρχές του 20ού αιώνα ο υποψήφιος πρόεδρος των Δημοκρατικών και διακεκριμένος τσαρλατάνος Ουίλιαμ Τζένινγκ Μπράιαν.
Τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1920, χάρη στη βοήθειά του, οι πολέμιοι της εξέλιξης προκάλεσαν πρόβλημα σε 37 Πολιτείες σχετικά με τη διδασκαλία της Εξελικτικής Θεωρίας στα δημόσια σχολεία. Το 1925 η εκστρατεία του οδήγησε στην καταδίκη τον καθηγητή Τζον Σκόουπς, ο οποίος δίδασκε τη Θεωρία της Εξέλιξης σε σχολείο του Τενεσί. Η ποινή ανακλήθηκε όχι επειδή οι επιστήμονες κέρδισαν την εμπιστοσύνη των πολιτών αλλά επειδή παρενέβησαν οι Φιλελεύθεροι, που υποστήριξαν ότι η καταδίκη και η τοπική νομοθεσία με βάση την οποία επιβλήθηκε ήταν αντισυνταγματικές.

Οργανώσεις ενάντια στην εξέλιξη
Μετά τη συντριβή τους στην υπόθεση Σκόουπς, οι Δημιουργιστές αναγκάστηκαν να αλλάξουν στρατηγική. Νέο τους μέλημα ήταν να προωθήσουν τις θεωρίες τους στα μέσα ενημέρωσης και να θεσπίσουν οργανώσεις που θα προωθούσαν την προπαγάνδα τους. Σε όλες τις περιοχές της χώρας άρχισαν να ξεφυτρώνουν διάφορα κέντρα που επιδόθηκαν σε επιστημονικά πειράματα με στόχο να ανακαλύψουν τις ρίζες μας. Σε μια επίδειξη εγκεφαλικής πιρουέτας πρόέαλαν τον Δημιουργισμό ως εναλλακτική θεωρία της εξέλιξης. Γι’ αυτούς ήταν μια σανίδα σωτηρίας μετά την κατάργηση των νόμων ενάντια στη διδασκαλία της εξέλιξης που παραβίαζαν σκανδαλωδώς την Πρώτη Αναθεώρηση του Αμερικανικού Συντάγματος το 1791.
Επικεφαλής του επιστημονικού Δημιουργισμού αναδείχθηκαν ο καθηγητής μηχανικός Χένρι Μόρις και ο βιοχημικός Ντουέιν Γκες. Το 1970 ίδρυσαν το Ινστιτούτο Creation Research στο Σαν Ντιέγκο. Τα μέλη του ονομάστηκαν Δημιιουργιστές της Νέας Γης. Επιχείρησαν να εισβάλουν στα σχολεία και να ασκήσουν πίεση στα δικαστήρια ώστε ο Δημιουργισμός να διδάσκεται στα δημόσια σχολεία των Πολιτειών της Λουιζιάνα, του Άρκανσας και του Οχάιο.

Γελοιοποιήθηκαν στα δικαστήρια
Κατά τις δύο προηγούμενες δεκαετίες οι Δημιουργιστές της Νέας Γης σημείωσαν μεγάλες επιτυχίες, υπέστησαν όμως και σημαντικές ήττες. Γνωστότερη αποτυχία τους ήταν μια υπόθεση στο Άρκανσας το 1982. Στην υπόθεση ενεπλάκησαν επιστήμονες βραβευμένοι με Νομπέλ, υπέρμαχοι της Θεωρίας της Εξέλιξης, φιλόσοφοι και διακεκριμένοι θεολόγοι που τάχθηκαν εναντίον της διδασκαλίας του Δημιουργισμού στα σχολεία. Οι Δημιουργιστές, που θεωρούσαν ότι η Αγία Γραφή περιγράφει ιστορικά γεγονότα, δεν το έβαλαν κάτω. Συνέχισαν να προκαλούν σύγχυση από τα ινστιτούτα ερευνών, τα μουσεία, τις σελίδες του Ιντερνέτ, τα βιβλία και τα φυλλάδιά τους. Με το σλόγκαν «Η Θεωρία της Εξέλιξης είναι λανθασμένη» διαβεβαίωναν ότι προχωρούν σε επιστημονικά πειράματα για να την καταρρίψουν. Δεν δίστασαν να πουν ψέματα, υποστηρίζοντας ότι η θεωρία του Δαρβίνου περνά κρίση στους κόλπους της επιστημονικής κοινότητας. Με την τακτική αυτή το μόνο που κατόρθωσαν ήταν να πολλαπλασιάσουν τους οπαδούς τους. Ο πρόεδρος Ρίγκαν επηρεάστηκε από την προπαγάνδα ομάδας Ευαγγελιστών στο Ντάλας και αναφερόμενος στην εξέλιξη δήλωσε: «Ωραία, είναι μια θεωρία. Όμως είναι μόνο μια επιστημονική θεωρία που τα τελευταία χρόνια τίθεται υπό αμφισβήτηση στον επιστημονικό κόσμο. Αυτό σημαίνει ότι η επιστημονική κοινότητα δεν την θεωρεί αλάνθαστη». Επίσης ο θρησκευόμενος πρόεδρος Τζορτζ Μπους και μέλη της κυβέρνησής του όπως ο Τζον Άσκροφτ, υπουργός Δικαιοσύνης, και ο Τομ Ντιλέι, ηγετικό μέλος της ομάδας των Ρεπουμπλικάνων στο Κονγκρέσο, δηλώνουν δημοσίως ότι είναι Δημιουργιστές.

Εξέλιξη, μια τεκμηριωμένη επιστημονική θεωρία
Η Εξελικτική θεωρία είναι η πλέον τεκμηριωμένη στην επιστήμη. Αν και έχει περάσει πάνω από ένας αιώνας από τότε που εκδόθηκε Η Προέλευση των Ειδών, η σκέψη του Δαρβίνου εξακολουθεί να αποτελεί σημείο αναφοράς όσων επιστημόνων ασχολούνται με την εξέλιξη. Όλες οι ανακαλύψεις σε αυτό το χρονικό διάστημα επιβεβαιώνουν και ενισχύουν τη θεωρία του Δαρβίνου. «Η πρόοδος της γενετικής και της μοριακής βιολογίας κάλυψαν ένα μεγάλο τμήμα των ασαφών γνώσεων που κληρονομήσαμε από τον Δαρβίνο και από τους σύγχρονούς του. Σήμερα κατανοούμε τους μηχανισμούς που καθορίζουν το DNA. Τα αποτελέσματα που προκύπτουν ενισχύουν τη Θεωρία της Συνθετικής Εξέλιξης ή θεωρία του Δαρβίνου» αναφέρει ο βραβευμένος με Νομπέλ Ιατρικής Κριστιάν ντε Ντιβ στο βιβλίο του Η Ζωή σε Εξέλιξη». Οι περισσότεροι επιστήμονες συμφωνούν στο ότι η ζωή πάνω στη Γη βρίσκεται σε εξέλιξη εδώ και 3.500 εκατομμύρια χρόνια. Η φυσική επιλογή αποτελεί βασικό μηχανισμό που οδηγεί στην εξελικτική αλλαγή. Όλα τα είδη συγγενεύουν μεταξύ τους επειδή διαθέτουν κοινούς προγόνους, και ο άνθρωπος είναι ένα μοναδικό είδος που κατάγεται από σειρά δίποδων προγόνων.
Όπως συμβαίνει σε κάθε επιστημονικό τομέα, οι ερευνητές της εξέλιξης βρίσκονται σε αντιπαράθεση σχετικά με τα στάδια που διαφοροποίησαν τη γήινη ζωή. Αν και κανένας βιολόγος δεν αμφισβητεί την έννοια της φυσικής επιλογής, πολλοί αμφιβάλλουν για την παρουσία της. Στην πραγματικότητα κάποιοι υπέρμαχοι της εξέλιξης υποστηρίζουν ότι ορισμένες γενετικές αλλαγές συμβαίνουν τυχαία. Ακολούθως θεωρούν ότι τα εξελικτικά γεγονότα συμβαίνουν πιο γρήγορα απ’ όσο υπολόγιζε ο πατέρας της εξέλιξης.
Σήμερα κανείς δεν αμφισβητεί ότι η φυσική επιλογή είναι μηχανισμός-κλειδί της εξέλιξης. Όμως αυτές ακριβώς τις υγιείς αντιπαραθέσεις γελοιοποιούν οι Δημιουργιστές. Άλλωστε αγαπημένη τους τακτική είναι η παρερμηνεία των εκθέσεων και των δημοσιεύσεων των επιστημόνων με στόχο να καταδείξουν ότι η Θεωρία της Εξέλιξης δεν είναι τεκμηριωμένη. Τα παραδείγματα αυτής της αχρείας τακτικής περισσεύουν. Εδώ και κάποια χρόνια ο Στίβεν Γκουλντ και ο Νάιλς Έλντρεντζ παρατήρησαν ότι μια εξελικτική αλλαγή σε μεγάλη κλίμακα μπορεί να οδηγήσει σε γεωλογικές μεταβολές με ταχείς ρυθμούς. Το συγκεκριμένο μοντέλο έρχεται σε αντίθεση με την υπόθεση ότι η εξέλιξη είναι αργή διαδικασία. Παρόλο που ο Γκουλντ και ο Έλντρετζ δεν αναφέρθηκαν στα βασικά συμπεράσματα της εξέλιξης του Δαρβίνου, οι Δημιουργιστές δεν άργησαν να διοχετεύσουν ένα φυλλάδιο με τον παραπλανητικό τίτλο «Επιστήμονες του Χάρβαρντ διαβεβαιώνουν ότι η εξέλιξη είναι απάτη».
Βιομόρια που παίζουν και δημιουργούν ζωή
Σε μια έρευνά του, ο Στιούαρτ Κάουφμαν, βιοχημικός από το Πανεπιστήμιο της Πενσιλβάνια, ασχολήθηκε με τη διαδικασία κατά την οποία σύνθετα βιολογικά συστήματα αυτοοργανώνονται. Κάποιοι Δημιουργιστές υποστήριξαν ότι αυτό το μοριακό χάρισμα αναιρεί τη θεωρία για τη φυσική επιλογή. Το μόνο όμως που καταδεικνύουν τα συμπεράσματα του ερευνητή είναι ότι οι πρώτες μορφές ζωής αναδύθηκαν μέσα από δικές τους αυτόνομες διαδικασίες οργάνωσης.
Στους επικριτές της εξέλιξης περιλαμβάνεται και ο Μάικλ Μπέχε, βιοχημικός από το Πανεπιστήμιο της Πενσιλβάνια, ένας από τους βασικότερους θεωρητικούς της νέας γενιάς Δημιουργιστών που κάνουν λόγο για ένα «έξυπνο σχέδιο». Η πρωτοπορία του κινήματος δραστηριοποιείται στο Κέντρο για την Αναγέννηση της Επιστήμης και του Πολιτισμού του Ινστιτούτου Discovery στο Σιάτλ. Ο ιδεολογικός πυρήνας του σύγχρονου Δημιουργισμού αποτελείται από βιολόγους, βιοχημικούς, χημικούς, φυσικούς, φιλοσόφους και ιστορικούς διαφορετικών θρησκευτικών πεποιθήσεων: από Καθολικούς και Προτεστάντες μέχρι Εβραίους, Ορθόδοξους ή αγνωστικιστές. Δεν τους αρέσει να τους αποκαλούν Δημιουργιστές, ποτέ δεν επικαλούνται την Αγία Γραφή και δεν αποκαλούν Θεό τον Δημιουργό τους. Ο νεωτερισμός στη στρατηγική τους, η οποία εναντιώνεται σθεναρά στην εξέλιξη, είναι ότι διανθίζουν την επιχειρηματολογία τους με επιστημονικούς όρους. Υποστηρίζουν ότι οι φυσικές διαδικασίες δεν εξηγούνται σε εξελικτική βάση και εισάγουν τη θεωρία ενός έξυπνου σχεδίου που θα μπορούσε να έχει ακόμη και εξωγήινη προέλευση! Οι νέοι εκπρόσωποι του Δημιουργισμού δεν είναι καθόλου φειδωλοί στα οικονομικά μέσα για να προπαγανδίσουν τις ιδέες τους. Διόλου τυχαία, προβάλλονται από τα ΜΜΕ με μια παράξενη ευκολία.
Η ψευδοεπιστημονική επιχειρηματολογία τους είναι δύσκολο να αποκαλυφθεί στα μάτια του κοινού που δεν διαθέτει ειδικές γνώσεις. Έτσι, τον Σεπτέμβριο του 2004 ο Στίβεν Μέγιερ, ένας από τους προασπιστές του «έξυπνου σχεδίου», σήκωσε θύελλα αντιδράσεων όταν δημοσίευσε ένα άρθρο ενάντια στην εξέλιξη στο περιοδικό Proceedings of the Biological Society of Washington. Οι σοβαροί βιολόγοι ισχυρίζονται ότι το «έξυπνο σχέδιο» δεν είναι παρά ένα κοινωνικοπολιτικό κίνημα με κύριους εκπροσώπους τους συντηρητικούς Χριστιανούς που αγνοούν ή αμφισβητούν την Εξελικτική θεωρία.
Τελευταίο επιχείρημα η θρόμβωση…
Η επιχειρηματολογία τους ενάντια στην εξέλιξη καταρρίπτεται συστηματικά. Ωστόσο οι θεμελιωτές του «έξυπνου σχεδίου» καταγγέλλουν την αδιαλλαξία της επίσημης επιστήμης. Ένας από τους στυλοβάτες του κινήματος επικεντρώνει την επιχειρηματολογία του στην ιδέα της πολυπλοκότητας των φυσικών συστημάτων. Υποστηρίζει ότι υπάρχουν συστήματα, όπως ο μηχανισμός θρόμβωσης του αίματος, με τόσο περίπλοκη μοριακή δομή ώστε θα ήταν αδύνατον να εξελίχθηκαν από μόνα τους. Αυτό, όπως τονίζει, είναι ένδειξη της ύπαρξης του Δημιουργού. Και ο Ουίλιαμ Ντέμπσκι, μαθηματικός στο Πανεπιστήμιο Μπέιλορ και υπέρμαχος του «έξυπνου σχεδίου», υποστηρίζει ότι η βιοπολυπλοκότητα δεν ερμηνεύεται εξελικτικά.
Όλες αυτές οι ιδέες συζητούνται σε διάφορους πολιτικούς και εκπαιδευτικούς κύκλους σε τουλάχιστον τριάντα επτά Πολιτείες των ΗΠΑ. Από ό,τι φαίνεται, η εστίαση στην αντιπαράθεση δεν οδηγεί σε αισιόδοξες προβλέψεις για το μέλλον…

Κοίτα με στα μάτια

Posted by Silversurfer
0 Comments
Tag :
+

Από τον «ζωικό μαγνητισμό» του Μέσμερ μέχρι τη «νέα ύπνωση» του Μίλτον Έρικσον, ένα ταξίδι στην ιστορία ενός φαινομένου που δεν είναι τόσο μυστηριώδες όσο πιστεύουν κάποιοι.
Μύθοι και αλήθειες
Συγγενεύει με τις τελετουργίες βουντού αλλά δεν είναι «μαγεία». Είναι μια αλλοίωση της συνείδησης που μας συμβαίνει καθημερινά, όταν είμαστε απορροφημένοι από σκέψεις.
Χρησιμοποιεί μυστηριώδη τεχνάσματα για να ελέγξει τη θέληση των άλλων... Ερευνά το ασυνείδητο του ατόμου και ανακαλύπτει τα μυστικά του... Μπορεί να θεραπεύσει με μαγικό τρόπο κάθε είδος ασθένειας... Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, είναι διάχυτη η πεποίθηση ότι ο υπνωτισμός αποτελεί ένα είδος μαγείας. Λόγω της προσέγγισής του με φαινόμενα υποβολής και με τις τελετουργίες των βουντού και των σαμάνων (με τις οποίες στην πραγματικότητα συγγενεύει), συχνά ο υπνωτισμός αντιμετωπίζεται με δυσπιστία και κατατάσσεται στις «ψευτοεπιστήμες».
Φυσικό φαινόμενο
Και όμως αυτή η μέθοδος δεν έχει τίποτα παράξενο ή ανησυχητικό. Στην πραγματικότητα είναι μια φυσιολογική εμπειρία την οποία αντιμετωπίζουμε πολύ συχνά. Για παράδειγμα, όταν παρακολουθούμε μια ταινία ή διαβάζουμε ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα, όταν παρακολουθούμε μια διάλεξη που μας ενδιαφέρει ή ακούμε τη μουσική που μας σαγηνεύει ή ακόμα όταν ονειρευόμαστε με τα μάτια ανοιχτά. Κάθε φορά που η προσοχή μας επικεντρώνεται σε κάτι, όταν είμαστε απορροφημένοι, συνεπαρμένοι από κάτι που μας τραβά την προσοχή τόσο πολύ ώστε να αγνοούμε ό,τι συμβαίνει γύρω μας και να χάνουμε την αίσθηση του χρόνου, τότε είμαστε «υπνωτισμένοι». Αυτό σημαίνει ότι βρισκόμαστε σε μια κατάσταση αλλοίωσης της αντίληψης και της συνείδησης. Μια κατάσταση που δε στερείται χρησιμότητας, καθώς μας επιτρέπει να κινητοποιούμε και να ενεργοποιούμε δυνάμεις που διαφορετικά θα ήταν απρόσιτες. Έτσι, για παράδειγμα, μπορούμε να βελτιώσουμε μια προσπάθεια ή να διευκολύνουμε την αποκατάσταση της ισορροπίας και της σωματικής και πνευματικής ευεξίας μας.
Υπάρχουν συγκεκριμένα παραδείγματα: καλλιτέχνες που φτάνουν σε αυτή την κατάσταση για να δημιουργήσουν τα έργα τους και ηθοποιοί (κυρίως όταν ακολουθούν την περίφημη «μέθοδο Στανισλάφσκι») που τη χρησιμοποιούν για να ταυτιστούν με μια προσωπικότητα ή για να παρασύρουν περισσότερο τους θεατές.
Τι σχέση έχει, λοιπόν, ο υπνωτισμός με τη μαγεία;
«Θεαματικό» ντεμπούτο
Ο υπνωτισμός περιβλήθηκε από μυστήριο από την εποχή που τον επινόησε ο Φραντς Άντον Μέσμερ, μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα που έζησε το 18ο-19ο αιώνα. Επηρεασμένος από τις ανακαλύψεις της εποχής του (και ιδιαίτερα από τον ηλεκτρισμό και το μαγνητισμό, δηλαδή τις αόρατες δυνάμεις που ενεργούν πάνω στα υλικά σώματα), ο Μέσμερ διατύπωσε τη θεωρία της ύπαρξης ενός ζωικού ρευστού σε όλα τα έμβια όντα, το οποίο ονόμασε «ζωικό μαγνητισμό», σε αναλογία με την αόρατη δύναμη που έλκει δύο μαγνητισμένα αντικείμενα.

Κατά τη διάρκεια των πειραμάτων του, ο Μέσμερ χρησιμοποιούσε περίπλοκες μεθόδους (από την εφαρμογή μαγνητών σε διάφορα μέρη του σώματος μέχρι την επίθεση των χεριών του για να διαχυθεί ευεργετική ενέργεια), κατορθώνοντας έτσι να προκαλέσει σε ορισμένα άτομα μια κατάσταση «τεχνητής υπνοβασίας» αλλά και σπασμούς, λιποθυμίες και προσωρινές παραλύσεις. Άλλες φορές πάλι οι «μεσμερισμένοι» μιλούσαν και απαντούσαν στις ερωτήσεις του, ενώ στη συνέχεια ξεχνούσαν εντελώς το συμβάν.
Επρόκειτο συχνά για εντυπωσιακά θεάματα με τα οποία απέκτησε φήμη στους κύκλους των ευγενών και των μεγαλοαστών στα τέλη του 18ου αιώνα. Ο υπνωτισμός των αρχών ήταν λοιπόν πολύ διαφορετικός από τον «σύγχρονο»: ήταν άμεσος, κυριαρχικός και απευθυνόταν σε άτομα που επηρεάζονταν εύκολα, ώστε να «γίνουν θέαμα».
Μέσα στο κόλπο
Έτσι ξεκίνησε ο λεγόμενος «υπνωτισμός της σκηνής», μια μορφή ψυχαγωγίας που έχει πάντα επιτυχία. Συνήθως λειτουργεί ως εξής: ο υπνωτιστής καλεί έναν εθελοντή από το κοινό, τον κοιτά κατευθείαν στα μάτια μιλώντας του με μονότονο και επαναλαμβανόμενο τρόπο, μέχρι που ο άτυχος χαμηλώνει τα βλέφαρα και πέφτει σε μια κατάσταση ύπνωσης.
Σε αυτό το σημείο ο υπνωτισμένος φαίνεται ότι βρίσκεται στην απόλυτη εξουσία των διαταγών του υπνωτιστή, που συχνά είναι παράλογες και δύσκολες. Στην πραγματικότητα τα άτομα που παίρνουν μέρος σε αυτές τις επιδείξεις είναι συνεργοί του υπνωτιστή ή θεατές που είναι «μέσα στο κόλπο». Επιλέγοντας τυχαία άτομα από το κοινό, ο υπνωτιστής θα διέτρεχε τον κίνδυνο να αποτύχει, γιατί είναι λίγοι οι άνθρωποι που υποβάλλονται εύκολα. Θα μπορούσε επίσης να καταγγελθεί για παράνομη άσκηση του ιατρικού επαγγέλματος: ο υπνωτισμός επιτρέπεται να ασκείται μόνο από γιατρούς και ψυχολόγους, γιατί, αν εφαρμόζεται σε ένα μη ελεγχόμενο περιβάλλον σε ορισμένα άτομα (ακριβώς τα πιο επιδεκτικά!), μπορεί να έχει ψυχοπαθολογικές συνέπειες.
Εγκλήματα και απάτες
Ένας άλλος μύθος που πρέπει να καταρριφθεί είναι η «ληστεία με ύπνωση». Σε αυτά τα επεισόδια, για τα οποία διαβάζουμε συχνά στις εφημερίδες, κάποια αμφιλεγόμενα πρόσωπα (συνήθως Ινδοί ή Άραβες) υπνωτίζουν άλλα άτομα, για να τα ληστέψουν. Δεν πρόκειται όμως για τίποτα παραπάνω από αστικούς μύθους. Στην πραγματικότητα κανείς δεν μπορεί να υπνωτιστεί χωρίς τη θέλησή του.

Σε αυτές τις περιπτώσεις δεν πρόκειται για υπνωτισμό αλλά για ένα επιτήδειο τέχνασμα, όπως είναι η τεχνική της «πρόκλησης σύγχυσης». Συχνά τα θύματα δεν αντιλαμβάνονται ότι έχουν εξαπατηθεί, έτσι προτιμούν (συνειδητά ή όχι) να πιστεύουν ότι τα είχαν υπνωτίσει. Εξίσου απίθανα είναι τα εγκλήματα που δήθεν έγιναν υπό την επήρεια εντολών του υπνωτιστή, όπως βλέπουμε συχνά στον κινηματογράφο. Δεν είναι πράγματι δυνατό να υποχρεώσουμε ένα άτομο να συμπεριφερθεί αντίθετα προς τις ηθικές αρχές του και ακόμα λιγότερο να διαπράξει εγκλήματα.
Ψεύτικες αναμνήσεις
Πρέπει επίσης να καταρρίψουμε τη δοξασία ότι ο υπνωτισμός επαναφέρει στη μνήμη ξεχασμένα γεγονότα, που θα ήταν χρήσιμα, για παράδειγμα, στην ανασύνθεση ενός εγκλήματος ή στη στήριξη κατηγοριών σε βάρος κάποιου ατόμου. Το φαινόμενο της «υπερμνησίας», δηλαδή της ενεργοποίησης των αναμνήσεων (το οποίο έχει εκμεταλλευθεί πολύ το σινεμά), είναι στην πραγματικότητα αμφισβητήσιμο. Στις ΗΠΑ ιδρύθηκε ακόμα και μια οργάνωση, η False Memory Syndrome Foundation, που προστατεύει τα θύματα από ψεύτικες αναμνήσεις (συνήθως γονείς υποτιθέμενους βιαστές). Δεν είναι σίγουρο ότι ο υπνωτιζόμενος ανακαλεί γεγονότα που έχουν συμβεί στην πραγματικότητα, γιατί οι αναμνήσεις πάντα αλλοιώνονται από τη φαντασία. Ένα άτομο, χωρίς να το συνειδητοποιεί, μπορεί να προσθέσει σκηνές που έχει απλώς φανταστεί και να πιστεύει ότι τις έχει ζήσει στ’ αλήθεια. Έτσι εξηγείται άλλωστε η «επιστροφή στην προηγούμενη ζωή» που γίνεται μέσω του υπνωτισμού: πρόκειται απλώς για ένα ταξίδι σε υποθετικές φαντασιώσεις.
Από τη «μίμηση» στη «σύγχυση»
Ορισμένες από τις τεχνικές που χρησιμοποιούνται σήμερα για να επιτευχθεί η έκσταση.
Μίμηση: ο υπνωτιστής μιμείται το άτομο που θα υπνωτίσει (χωρίς εκείνο να το αντιλαμβάνεται) τόσο στη γλώσσα (προφορά, τόνος φωνής, παύσεις και ταχύτητα της γλώσσας) όσο και στις κινήσεις και τη συμπεριφορά.
Τεχνική της σύγχυσης: είναι η σκόπιμη χρήση ασυνάρτητων ή εξαιρετικά σύνθετων φράσεων και λογικών παράδοξων, με σκοπό να υπερφορτιστεί το αριστερό ημισφαίριο (της λογικής) αφήνοντας ελεύθερη την πρόσβαση στο δεξιό ημισφαίριο («πιστεύεις πραγματικά σε αυτό που νόμιζες ότι γνώριζες;»).
Αυταπόδεικτες αλήθειες: προφανείς δηλώσεις ή περιγραφές όσων κάνει το άτομο («Διαβάζεις τις σελίδες μιας εφημερίδας. Βλέπεις τις λέξεις να τρέχουν, αισθάνεσαι την επαφή των σελίδων στα χέρια σου. Οι φράσεις που διαβάζεις κινούν την περιέργειά σου, αναρωτιέσαι τι πρόκειται να ανακαλύψεις...»).
Υποθέσεις και ψευδαίσθηση επιλογής: θεωρούνται δεδομένα κάποια γεγονότα που όμως δεν είναι, όπως την έκσταση («Δε γνωρίζω αν θα μπεις σε μια επιφανειακή ή σε μια βαθιά έκσταση...»).
Πλεονασμός: οι επαναλαμβανόμενες φράσεις «μαγεύουν», όπως στην ποίηση και τη μουσική.
Η θεραπευτική ύπνωση
Εμπνέεται από τη δουλειά του Μίλτον Έρικσον, του μεγαλύτερου υπνωτιστή όλων των εποχών.
Αν βγάλουμε τους μύθους, τους θρύλους και τις ακατάλληλες χρήσεις του υπνωτισμού, τι μένει; Ένα λιγότερο θεατρικό εργαλείο, που σέβεται περισσότερο το άτομο, η λεγόμενη «νέα ύπνωση», την οποία εισήγαγε ο Αμερικανός ψυχίατρος Μίλτον Έρικσον τον περασμένο αιώνα.
Οι θεωρητικές βάσεις
Στόχος της ύπνωσης είναι να προσεγγίσει το ασυνείδητο του ατόμου, όπου συγκεντρώνονται οι εμπειρίες και οι πληροφορίες που λαμβάνει στη διάρκεια της ζωής του (τις οποίες συχνά δε συνειδητοποιεί). Οι μελετητές τοποθετούν συμβατικά το υποσυνείδητο στο δεξιό ημισφαίριο του εγκέφαλου.
Υποστηρίζουν ότι το αριστερό ημισφαίριο είναι η έδρα των αναλυτικών και ορθολογικών ικανοτήτων, αυτών που κυριαρχούν όταν είμαστε ξύπνιοι. Το δεξιό ημισφαίριο, που είναι ενεργό κυρίως κατά τη διάρκεια του ύπνου, αποτελεί την έδρα της δημιουργικότητας, της φαντασίας και της έμπνευσης και αντιμετωπίζει τα πράγματα συνολικά. Κατά τη διάρκεια της ύπνωσης ο θεραπευτής μιλά στη δεξιά πλευρά, η οποία θεωρείται ότι συνδέεται κατευθείαν με το υποθαλάμιο σύστημα, τη γέφυρα επικοινωνίας μεταξύ εγκέφαλου και σώματος. Πράγματι ο υποθάλαμος συνδέεται με την υπόφυση, που μετατρέπει τα νευρικά ερεθίσματα σε ορμονικά μηνύματα.
Ακριβώς γι’ αυτό η ύπνωση μπορεί να «ενθαρρύνει» τους μηχανισμούς της αυτοΐασης και να ενεργοποιήσει πόρους τους οποίους αγνοούμε. «Είναι πολύ σημαντικό», έλεγε ο Έρικσον, «τα άτομα να γνωρίζουν ότι το ασυνείδητό τους είναι πολύ πιο έξυπνο από αυτούς».
Η υπνωτική επαγωγή
Ο υπνωτισμός δεν είναι δύσκολος όταν ο υπνωτιζόμενος συνεργάζεται. Το πρώτο βήμα είναι η απομάκρυνση από την πραγματικότητα. Ο υπνωτιστής, με μονότονη φωνή, επαναλαμβάνει πολλές φορές λέξεις και έννοιες, καλώντας το άτομο να χαλαρώσει και να επικεντρώσει την προσοχή του σε ένα αντικείμενο (κάποτε ήταν ένα μικρό εκκρεμές, σήμερα συχνά είναι ένα μέρος του σώματος: «Το χέρι σου γίνεται όλο και πιο βαρύ» ή «όλο και πιο ζεστό»). Αυτό το τέχνασμα βοηθά το άτομο να απομονωθεί από την εξωτερική πραγματικότητα και να στρέψει την προσοχή του στο εσωτερικό μέχρι να νιώσει απομακρυσμένος από το σώμα, με μια βαθιά εντύπωση ηρεμίας.
Σε αυτό το σημείο ο υπνωτισμένος μετατρέπεται δυνητικά σε οτιδήποτε. Η έννοια του χρόνου εξαφανίζεται και ο ίδιος ο υπνωτιστής χάνει την ταυτότητά του, μετατρέπεται μόνο σε φωνή (διάσημη η φράση του Έρικσον: «Η φωνή μου θα σε συνοδεύει...»).
Σε έκσταση
Μέσω της ύπνωσης αρχίζει η «έκσταση», μια ιδιαίτερη κατάσταση μεταξύ ύπνου και αγρυπνίας. Το άτομο είναι συνήθως ακίνητο, καθισμένο ή ξαπλωμένο. Η αναπνοή και ο καρδιακός παλμός επιβραδύνονται. Τα μάτια είναι κλειστά ή μισόκλειστα. Αν είναι ανοιχτά, δεν τρεμοπαίζουν (δηλαδή απουσιάζουν οι αντανακλαστικές κινήσεις των βλεφάρων). Η φωνή έχει διαφορετικό τόνο, η ομιλία επιβραδύνεται. Η κατάποση είναι σπάνια. Η ανταπόκριση στα εξωτερικά ερεθίσματα (ακόμα και τα επώδυνα) μειώνεται.

Η αναζήτηση της έκστασης χαρακτηρίζει πολλούς πολιτισμούς. Ορισμένοι φτάνουν σε αυτή με την επανάληψη λίγων λέξεων (οι μοναχοί του Θιβέτ), άλλοι με μονότονους και επαναλαμβανόμενους ρυθμούς (οι χοροί των αφρικανικών φυλών αλλά και των δυτικών ντισκοτέκ).
Η θεραπευτική επέμβαση
Όταν επιτευχτεί η έκσταση, ο υπνωτιστής έχει απέναντί του ένα άτομο που δεν είναι πια φυλακισμένο στα άκαμπτα πλαίσια της πραγματικότητας, που δέχεται πλέον τα μηνύματα από το περιβάλλον χωρίς τη συνηθισμένη διαδικασία της ανάλυσης και της κριτικής. Σε αυτό το στάδιο ο υπνωτιστής μπορεί να προσφέρει στον ασθενή χρήσιμες υποδείξεις (για παράδειγμα «στο αεροπλάνο θα είσαι χαλαρός» ή «το κάπνισμα από εδώ και στο εξής θα έχει άσχημη γεύση»). Δεν υπάρχουν καθορισμένες τεχνικές ή σενάρια για αντιγραφή. Ο ίδιος ο Έρικσον καλούσε τους μαθητές του να δίνουν διέξοδο στη φαντασία τους, εμπνεόμενοι από το εκάστοτε άτομο.

Μπορούν όλοι να υπνωτιστούν; Θεωρητικά ναι, όμως γνωρίζουμε ότι ορισμένα άτομα είναι ιδιαίτερα αρνητικά. Συνήθως είναι όσοι ασκούν στον εαυτό τους συνεχή έλεγχο (με άλλα λόγια όποιος αρνείται γενικά να «χαλαρώσει»), όποιος αντιτίθεται εκούσια ή όποιος βάζει υποσυνείδητα «αντιστάσεις».
Χωρίς έκσταση
Για να παρακάμψουμε τις «λογικές» αντιστάσεις, η έκσταση δεν είναι αναγκαστικά απαραίτητη. Η «ύπνωση χωρίς έκσταση» είναι μια πειστική γλώσσα που ξεπερνά τις λογικο-κριτικές ικανότητες. Αυτός ο τρόπος επικοινωνίας λέγεται επίσης «γλώσσα του δεξιού ημισφαιρίου» και χρησιμοποιεί ευρέως εικόνες, μεταφορές, αφορισμούς, παιχνίδια λέξεων, ειρωνικά χτυπήματα και θετικά σχήματα λόγου (για το δεξιό ημισφαίριο δεν υπάρχει η άρνηση. Το μήνυμα «μη φοβάσαι» επιτυγχάνει το αντίθετο αποτέλεσμα - πολύ καλύτερο είναι το «κάνε κουράγιο»). Οι ίδιες στρατηγικές επικοινωνίας χρησιμοποιούνται επίσης από καλούς ομιλητές αλλά και ικανούς πωλητές.
Καλωσήρθατε στο astroblogic

Popular Post

Ιστολoγια που διαβαζω

Αρχειοθηκη

Blogger templates

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου
Από το Blogger.

Συνεργάτες

Follow by e-mail

Enter your email address:

Delivered by FeedBurner

- Copyright © Astroblogic -- Powered by Blogger - -