Η Μαύρη Σελήνη


Η Μαύρη Σελήνη ή Λίλιθ είναι κατά την μυθολογία η ωραία , σαγηνευτική αλλά και επικίνδυνη βασίλισσα της νύχτας. Ο Μύθος που την περιβάλλει είναι τόσο παλιός όσο και η Δημιουργία του Κόσμου καθώς τις πρώτες αναφορές τις συναντούμε στο Βιβλίο της Γένεσης αλλά και στο Ταλμούδ, το Ιερό Βιβλίο της Εβραϊκής παράδοσης.

Θα παρουσιάσω μερικά μυθολογικά στοιχεία για να καταλάβουμε τι ήταν ως μυθολογικό πρόσωπο η Λίλιθ ώστε να μπορέσουμε στην συνέχεια να την αποσυμβολήσουμε αστρολογικά και να δούμε πως επηρεάζει τον καθένα μας μέσα από το προσωπικό του ωροσκόπιο.

Σύμφωνα λοιπόν με την μυθολογία και τις προαναφερθείσες Παραδόσεις η Λίλιθ ήταν ή πρώτη Γυναίκα του Αδάμ και μάλιστα ο Θεός έπλασε αυτές τις δυο ψυχές σε ένα σώμα, ένα ανδρόγυνο σώμα.

Το πρώτο Κεφάλαιο της Γένεσης αφήνει κάποια ‘’ υπονοούμενα ’’ σχετικά με το πρώτο ζευγάρι που δημιούργησε ο Θεός:

“Την έκτη ημέρα ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο.
Ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο κατ’ εικόνα Του.
Κατ’ εικόνα του Θεού τον έπλασε.
Άνδρα και γυναίκα τους έπλασε”.

Η Λίλιθ δεν το άντεξε να μοιράζεται το ίδιο σώμα με τον Αδάμ καθώς πίστευε πως ήταν ανώτερη από αυτόν και έτσι εγκατέλειψε τον κήπο της Εδέμ. Όταν ο Θεός έστειλε τους Αγγέλους να την πείσουν να γυρίσει πίσω στον Αδάμ εκείνη αρνηθηκε. Οι Άγγελοι της ανακοίνωσαν πως η τιμωρία γι’ αυτήν της την άρνηση θα ήταν να γεννάει πολλά παιδιά από τα οποία ένας μεγάλος αριθμός δεν θα επιβίωνε. Παρ’ όλο τον πόνο που ένιωσε όταν το άκουσε αυτό δεν άλλαξε την απόφαση της. Σκληρή και επώδυνη απόφαση η οποία όμως φανερώνει το μεγαλείο της ελεύθερης βούλησης αφού γνώριζε τι την περίμενε. Οι Άγγελοι λοιπόν ενστερνιζόμενοι όλα αυτά της έδωσαν το ‘’ προνόμιο’’ να έχει επάνω στα νεογέννητα παιδιά και μία εξουσία, και χωρίς όρια εξουσία στα παιδιά τα γεννημένα εκτός των δεσμών του γάμου.

Ο Αδάμ μην αντέχοντας την μοναξιά ζήτησε μια άλλη σύντροφο από τον Δημιουργό του , και ο Θεός του έδωσε την Έυα αφού του αφαίρεσαι ένα πλευρό για να την φτιάξει.

Η Λίλιθ όπως αναφέρει ο Τζορτζ Μακντόναλντ (1824-1903), συνευρεθεί με το Σατανά με αποτέλεσμα να αποκτήσει διαβολικά χαρακτηριστικά, και αυτό κι οι απόγονοί του , και μάλιστα ήταν εκείνη που έδωσε τον απαγορευμένο καρπό της γνώσης (του καλού και του κακού) στην Έυα για να το δώσει και αυτή με την σειρά της στον Αδάμ με αποτέλεσμα να χάσουν τον παράδεισο

Αστρονομικά η μαύρη Σελήνη είναι η δεύτερη Εστίαση της Τροχιάς Της Σελήνης
με βάση τους νόμους του Κέπλερ ,η Τροχιά της Σελήνης γύρο από τη Γή, δεν είναι Κυκλική αλλά ακολουθεί μια εκλειπτική τροχιά. Η κυκλική τροχιά έχει ένα κέντρο ενώ η εκλειπτική έχει δυο εστίες(κέντρα).Παρατηρώντας την τροχιά της Σελήνης η μία εστία είναι πραγματική, πρόκειται για τη Γη, η άλλη είναι “εν δυνάμει”, το άδειο εστιακό σημείο, το άλλο κέντρο .

Αν η Λίλιθ είναι η σκοτεινή πλευρά της Σελήνης τότε εύκολα καταλαβαίνουμε πως η φωτεινή της πλευρά είναι ή Έυα. Οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος .


Η Σελήνη στην αστρολογία συμβολίζει την μητέρα , την πατρίδα, τον λαό, την κληρονομιά μας αλλά και συναισθηματικούς μας δεσμούς , την αρχή και το τέλος μας και αν σκεφτούμε πως προερχόμαστε όλοι από τον Αδάμ και την Έυα( κατά την Θρησκεία- μυθολογία) εύκολα βγαίνει το συμπέρασμα πως η Έυα (Σελήνη) θα μπορούσε να υποδηλώνει αστρολογικά την παγκόσμια μητέρα.

Από την άλλη πλευρά η Λίλιθ στην αστρολογία συμβολίζει τις σεξουαλικές μας επιθυμίες τις οποίες κρατάμε καλά κρυμμένες, το σεξ στην υπηρεσία της δύναμης προς ίδιο όφελος αλλά και το τίμημα που θα πληρώσουμε πέφτοντας στα δίχτυα της .


Η Λίλιθ αστρολογικά σε σύγκριση με την Σελήνη

1) Σελήνη , συναίσθημα- Λιλιθ , Σεξ

2) Σελήνη, λαός, πατρίδα – Λιλιθ , δεν ανήκω πουθενά, λειτουργώ εκτός κοινωνικής συνείδησης

3) Σελήνη, η αγαπημένη γυναίκα, σύζυγος, μητέρα που μας φέρνει στην Ζωή - Λίλιθ , η κακιά γυναίκα που προσπαθεί να γκρεμίσει αυτά που με τόσο κόπο δημιουργεί η Σελήνη ως γυναίκα σύζυγος και μητέρα.

4) Σελήνη Αρχή και Τέλος – Λιλιθ η πορεία από την ώρα που γεννιόμαστε μέχρι την ώρα που παθαίνουμε. Ο πειρασμός στην διάρκεια της ζωής μας .

Η μια δεν υπάρχει χωρίς την άλλη…. Και αλληλοσυμπληρώνονται!!!!


Διαβάστε και το 2ο μέρος εδώ

Το κόκκινο χρώμα ευνοεί την προσοχή, κυρίως στις εργασίες που έχουν σχέση με την μνήμη, ενώ το μπλε ευνοεί τη δημιουργικότητα, σύμφωνα με καναδική μελέτη που δημοσιεύεται από το αμερικανικό περιοδικό Science.

Τα συμπεράσματα μπορεί να έχουν χρησιμότητα στη διαφήμιση, τα φυλλάδια φαρμάκων, τη διακόσμηση γραφείων ή τις αίθουσες διδασκαλίας, εκτιμά η Ζιλιέτ Ζου που διδάσκει μάρκετινγκ στο Πανεπιστήμιο Μπρίτις Κολούμπια (UBC) στο δυτικό τμήμα του Καναδά.

Η Ζου συστήνει στους διαφημιστές για την πώληση πρωτοποριακών προϊόντων να χρησιμοποιούν το μπλε χρώμα, ενώ το κόκκινο θα κάνει τους καταναλωτές να δείξουν περισσότερη προσοχή στις διαφημίσεις διαφόρων προϊόντων.

Οι προηγούμενες μελέτες είχαν δώσει αντιφατικά αποτελέσματα σχετικά με την επιρροή των χρωμάτων στον εγκέφαλο, διότι δεν συνδύαζαν τα χρώματα με συγκεκριμένες εργασίες.

Οι ερευνητές έκαναν τις μελέτες σε δείγμα 600 φοιτητών που εργάζονταν σε υπολογιστές με κόκκινο, μπλέ ή λευκό φόντο στην οθόνη τους, και διαπίστωσαν ότι οι επιδόσεις διέφεραν σε σχέση με τα χρώματα και τις εργασίες.

Η ιδέα της σύνδεσης των μαθηματικών και της μουσικής γεννήθηκε πριν από 26 ολόκληρους αιώνες στην αρχαία Ελλάδα από τον Πυθαγόρα, μαθηματικό και ιδρυτή της πυθαγόρειας σχολής σκέψης. Ο φιλόσοφος γνώριζε πολύ καλά τη σχέση της μουσικής με τους αριθμούς. Οι ειδικοί ερευνητές θεωρούν ότι το πιθανότερο είναι πως ο ίδιος και οι μαθητές του εντρύφησαν στη σχέση της μουσικής και των αριθμών μελετώντας το αρχαίο όργανο μονόχορδο.



Το «λάθος» των Πυθαγορείων
Ήταν εντυπωσιακό το γεγονός ότι μόνο οι ακριβείς μαθηματικές σχέσεις έδιναν αρμονικούς ήχους στο μονόχορδο. Για παράδειγμα, έπρεπε να χωρίσουν ακριβώς στη μέση τη χορδή, και όχι περίπου στη μέση, ώστε να έχουν το ευχάριστο ψυχικό συναίσθημα που απορρέει από έναν αρμονικό ήχο. Εύκολα λοιπόν οι Πυθαγόρειοι κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι τα μαθηματικά κυβερνούν τη μουσική ή και ότι, ως ένα βαθμό, η μουσική κυβερνά τα μαθηματικά. Για τους Πυθαγορείους, αυτή η άμεση και ακριβής σχέση μαθηματικών, μουσικής και ευχάριστου ψυχικού συναισθήματος αποτελούσε τη μέγιστη απόδειξη ότι η αλήθεια, στο ύψιστο επίπεδό της, εκφράζεται με μαθηματικές σχέσεις. Πίστευαν, μάλιστα, ότι η ψυχή, μέσα από τα μαθηματικά και τη μουσική, μπορούσε να εξυψωθεί ώσπου να ενωθεί με το σύμπαν και ότι ορισμένα μαθηματικά σύμβολα έχουν αποκρυφιστική σημασία. Η εμμονή των Πυθαγορείων στους ρητούς αριθμούς - είναι οι ακέραιοι αριθμοί, καθώς και οι αριθμοί που μπορούν να εκφραστούν με κλάσματα- ήταν εκείνη που περιόρισε τους ορίζοντές τους και τους οδήγησε στο συμπέρασμα ότι ο κόσμος που μας περιβάλλει είναι δομημένος με βάση την τέλεια αρμονία των πάντων. Ωστόσο, στις αρχές της αρμονίας των Πυθαγορείων βασίστηκε η ευρωπαϊκή μουσική μέχρι, τουλάχιστον, τη στιγμή που ο Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ, μέσω της σύνθεσής του "Καλοσυγκερασμένο Κλειδοκύμβαλο" πρότεινε την υποδιαίρεση της οκτάβας σε δώδεκα ημιτόνια - κάτι, παρεμπιπτόντως, που είχε προτείνει δύο χιλιάδες χρόνια πριν από τον Μπαχ ο Αριστόξενος, όμως δεν εισακούστηκε
Συμπερασματικά, παρά τον ηθικοθρησκευτικό χαρακτήρα της διδασκαλίας του, ο Πυθαγόρας και οι μαθητές του διαμόρφωσαν φιλοσοφικές αρχές που επηρέασαν την πλατωνική και αριστοτελική διανόηση, κυρίως όμως συνέβαλαν στην ανάπτυξη των μαθηματικών, της μουσικής και της δυτικής φιλοσοφίας. Καθιέρωσαν την αντίληψη ότι η πραγματικότητα - συμπεριλαμβανομένης της μουσικής και της αστρονομίας- είναι στο βαθύτερο επίπεδό της μαθηματικής φύσης. Μας κληροδότησαν επίσης το Πυθαγόρειο Θεώρημα, τη χρήση της φιλοσοφίας ως μέσου πνευματικής κάθαρσης, την ιδέα περί ουράνιου πεπρωμένου της ψυχής και της δυνατότητας ανύψωσής της σε ένωση με το θεϊκό στοιχείο του κόσμου. Πυθαγόρεια είναι και η προσφυγή σε εντυπωσιακά σύμβολα με μυστικιστικές ιδιότητες, όπως η τετρακτύς, η χρυσή τομή και η αρμονία των σφαιρών.
Η μουσική των σφαιρών
Οι Πυθαγόρειοι πίστευαν ότι οι πλανήτες (σφαίρες), καθώς ταξιδεύουν στον ουρανό, παράγουν μουσική λόγω της τριβής τους με το γαλαξιακό αιθέρα. Πίστευαν, συγκεκριμένα, ότι η Γη αποτελεί το κέντρο του σύμπαντος και ότι κάθε πλανήτης παράγει τις δικές του νότες, ανάλογα με την απόστασή του από τη Γη. Παράλληλα, διαπίστωναν ότι η μελωδία του σύμπαντος είναι τόσο ξεχωριστή, ώστε τα απλοϊκά αφτιά μας δεν μπορούν να την ακούσουν. Ωστόσο, πρόκειται για μια μουσική με τόση ισχύ, ώστε να καθορίζει όλους τους κύκλους της ζωής, από τις τέσσερις εποχές μέχρι τα καιρικά φαινόμενα. Αρκετούς αιώνες αργότερα, ο Άγιος Αυγουστίνος πίστευε ότι οι άνθρωποι ακούν τελικά τη Μουσική των Σφαιρών τη στιγμή του θανάτου τους κι ότι πρόκειται για ήχους που αποκαλύπτουν τη μέγιστη αλήθεια του σύμπαντος. Σήμερα γνωρίζουμε ότι δεν υπάρχει γαλαξιακός αιθέρας με τον οποίο να έχουν τριβή οι πλανήτες. Όμως, επιπρόσθετα, γνωρίζουμε ότι δεν υπάρχει πουθενά μέσα στο σύμπαν απόλυτο κενό.
Η τετρακτύς και το σύμπαν
Για τους Πυθαγορείους, η δεκαδική τετρακτύς ήταν το ιερό σύμβολο των ανεξιχνίαστων μυστικών του σύμπαντος. Αποτελείται από δέκα ισόπλευρα τρίγωνα - εννέα εσωτερικά και το μεγάλο εξωτερικό τρίγωνο που τα περικλείει. Για να σχηματιστεί μια τετρακτύς, πρέπει αρχικά να ορίσει κάποιος τις τέσσερις κουκκίδες της βάσης της. Κύριο χαρακτηριστικό της τετρακτύος είναι το γεγονός ότι το άθροισμα των κουκίδων της, από τη βάση μέχρι την κορυφή, μας κάνει την δεκάδα (4+3+2+1=10). Για τους Πυθαγορείους αυτό το γεγονός αποτελούσε σύμβολο της έσχατης πραγματικότητας, αφού "η τετράς τίκτει την δεκάδα" και η δεκάδα, με τη σειρά της, αποτελεί τη βάση για το δεκαδικό σύστημα - σύμπτωση ότι τα τρία εσωτερικά τρίγωνα της τετρακτύος μοιάζουν με το σύγχρονο προειδοποιητικό σύμβολο της ραδιενέργειας;
Ο Πλάτων, στον Τίμαιο, προβάλλει την πυθαγόρεια άποψη ότι η κοσμική αρμονία περικλείεται μέσα σε ορισμένους αριθμούς. Μετά τους πρώτους αριθμούς 1, 2, 3, ακολουθούν τα τετράγωνά τους, το 4 (2Χ2) ή το 9 (3Χ3) και οι κύβοι τους, το 8 (2Χ2Χ2) ή το 27 (3Χ3Χ3). Οι δύο γεωμετρικές πρόοδοι που σχηματίζονται αντιπροσωπεύονται, σύμφωνα με την κλασική συμβολική παράδοση, από το σχήμα του γράμματος "Λ". Με την παρεμβολή των αριθμητικών μέσων 3 και 6 στην πρώτη πρόοδο (2, 3, 4, 6, 8) σχηματίζουμε την αρμονική πρόοδο 3, 4, 6, ενώ η συνολική διαδοχή των όρων (2, 3, 4, 6, 8) αναλύει στη μουσική τη διπλή οκτάβα (δις διαπασών). Με την παρεμβολή των αριθμητικών μέσων 6 και 18 στη δεύτερη πρόοδο (3, 6, 9, 18, 27) οδηγούμαστε στο σχηματισμό της αρμονικής προόδου 6, 9, 18. Αν, τώρα, μεταξύ του 3 και του 6 παρεμβάλουμε τον αρμονικό τους μέσο όρο 4 και κατά παρόμοιο τρόπο παρεμβάλλουμε το 12 ανάμεσα στο 9 και στο 18, έχουμε την εξής συνολική διαδοχή όρων: 3, 4, 6, 9, 12, 18, 27. Πρόκειται για μια διαδοχή που αναλύει την τριπλή οκτάβα (8:1) συν μια δεύτερη (9:8) στις επιμέρους ομάδες συμφωνίας. Έτσι, σύμφωνα με τους Πυθαγορείους, αυτές οι δύο αρχικές πρόοδοι εμπεριέχουν όλη την αρμονία του χωροχρόνου.
Όμως, πώς ακριβώς πειραματίστηκαν οι Πυθαγόρειοι στο μονόχορδο για την ανάδειξη των σχέσεων μαθηματικών και μουσικής; Αν μειώσουμε το μήκος μιας χορδής ακριβώς στο μισό, τότε ο ήχος που παράγεται είναι ακριβώς μία οκτάβα υψηλότερος (μία οκτάβα είναι ένα ντο, ρε, μι, φα, σολ, λα, σι, ντο) - μας δίνει, δηλαδή, ένα ντο πιο πάνω. Αν μειώσουμε το μήκος της χορδής κατά 1/3, τότε τα 2/3 της χορδής που απομένουν μας δίνουν τη διαφορά της πέμπτης (δηλαδή από το ντο στο λα). Κι αν μειώσουμε το μήκος κατά 1/4, τότε τα 3/4 που απομένουν μας δίνουν τη διαφορά της τετάρτης (από το ντο στο σολ). Ήταν ξεκάθαρο, λοιπόν, σ’ αυτό το επίπεδο της παρατήρησης ότι τα μαθηματικά "κυβερνούν" τη μουσική. Το γεγονός ότι από τους ήχους αυτών των διαφορών δημιουργείται ένα ευχάριστο συναίσθημα στον ακροατή, οδήγησε τους Πυθαγορείους στο συμπέρασμα ότι οι ακέραιοι και τα κλάσματα ελέγχουν όχι μόνο τον άψυχο αλλά και τον έμψυχο κόσμο μέσω της μουσικής